| گفتگوی محمود خلیلی درباره دومین گردهمایی سراسری با گزارشگران گزارشگران
هدف رژیم جمهوری اسلامی از کشتار زندانیان سیاسی چه بود و در چه شرایطی صورت گرفت؟ محمود خلیلی از نظر من جمهوری اسلامی قبل از جابجائی قدرت و (به مسند رسیدن لایه ای دیگر از سرمایه داری) و در اختیار داشتن نیروی سرکوب گسترده (ارتش، سپاه، کمیته و...) برای نیروهای چپ وانقلابی شمشیر را از رو بسته بود و تلاش وافری داشت تا نیروهای انقلابی و رادیکال را از صحنه خارج سازد. تا حتی الامکان زمینه های از بین بردن فضای نسبتا" آزاد بعد از قیام (از نظرآنها تحولاتی که ممکن بود بوجود آید، چرا که آنها تلاش داشتند با تغییر و تحولی بدون دردسر و بی قیام و انقلاب به قدرت برسند) را فراهم سازند. ولی در آن زمان هم مقاومت بود. برای مثال کسانی که راهپیمائی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران را در روز عاشورای سال 1357 به یاد دارند حتما" در خاطرشان مانده زمانی را که در تقاطع آذربایجان هادی غفاری با مینی بوس داخل جمعیت شد و باعث مجروح شدن چندین نفر گردید ولی باز هم مقاومت بود. اما بخاطر شرایط انقلابی در سالهای اولیه تحقق این امر به سرعت برایشان میسر نبود .با این حال هنوز چندی از قیام نگذشته بود که به تجمع حق طلبانه زنان حمله ور شدند و به کردستان لشکر کشی شد و جهادی را که در انبانشان نگهداری می کردند (در هیچ زمان و مقطعی این فتوا علیه سرکوب و کشتار وسیع مردم توسط رژیم شاه به کار برده نشد) علیه مردم زحمتکش کردستان صادر نمودند، انزلی و گنبد را به خون کشیده و جوخه های علنی ومخفی اعدام را برپا ساختند. یورش های گسترده به دستاوردهای قیام در دستور روز قرار گرفت. ترور و شکنجه سایه های خود را نشان داد ولایه های پائین و میانه جنبش در تیر رس این ترورها و اعدام ها قرار گرفت ولی همچنان موج مقاومت ادامه داشت. چرخش به راست کامل عناصر فرصت طلب و ضدانقلاب در جنبش کمونیستی، خیانت و همکاری با رژیم، انشعابات تحمیلی درون یکی از نیرومندترین سازمان های کمونیستی خاورمیانه زمینه ساز یک یورش همه جانبه به نیروهای انقلابی گردید. کار بجائی رسید که همسنگر دیروز با سلاح سنگین به خانه رفیق و هم رزم چندی پیش خود یورش می برد ولی مقاومت بود. زندانها مملو از زندانیان شد و هر شب جوخه های اعدام سینه های بهترین فرزندان زحمتکشان را از هم می درید ولی مقاومت بود ولی اینبار نه در خیابان و دانشگاه بلکه در زندانها. شگردهای مختلفی را که رژیم برای از بین بردن این مقاومت در زندان ها لازم بود بکار برده بود. از اعدام و شکنجه و انفرادی و قیامت گرفته تا استفاده ابزاری از توابین این نوکران بی جیره مواجبش در گشتهای خیابانی، گردنه ها، سلولها، مصاحبه ها، اتاقهای شکنجه و جوخه های اعدام برای زدن تیر خلاص و... ولی مقاومت بود همانطور که در جامعه هم مقاومت بود (اگر چه به شکل بطئی) و تمامی ترفندهای رژیم درون جامعه کار ساز نبود. زندان هم تبلوری از شرایط جامعه بود و این ترفندها در زندان هم که نیروهای بالنده جامعه را احاطه کرده بود، کار ساز نبود. حل معضلی بنام زندان با در نظر گرفتن شرایط جامعه یکی از مهمترین اهداف رژیم بود. چرا که تجربه نشان داده بود این عناصری که در زندان هستند اگر در شرایط ویژه ای وارد جامعه شوند، به خاطر تجربه و قدرت سازماندهی شان می توانند خیلی از معادلات را تغییر دهند. از این رو هر چه طولانی ترشدن اجرای این پروسه بنفع زندانی بود (بخاطر شرایط سیاسی اقتصادی چه در عرصه بین المللی و چه در عرصه داخلی به خاطر رشد نارضایتی های عمومی بویژه بعد از شکست در جنگ) ولی به ضرر رژیم تمام می شد. از این رو رژیم فقط بدنبال موقعیتی برای حل این معضل می گشت والا این امر دیر و زود داشت ولی سوخت و سوز نداشت و باید عمل می شد. و چه بهتر بدست بنیان گذار رژیم چرا که باز ماندگان او بعدها می توانستند ادعا کنند ما کاره ای نبودیم همانطور که امروز امثال سعید حجاریانها، اکبر گنجی ها، خاتمی ها، احمدی نژادها، توابین پیدا و پنهان و... همه آنهائی که در دهه کشتار 60 نقش آفرین بوده اند دستان خونین خود را پنهان می سازند و ادعا می کنند نقشی در یک دهه کشتار نداشته اند. موقعیت لازم با پذیرش آتش بس و سرگرم شدن مردم خسته از جنگ دو رژیم ایران و عراق در داخل و صدور فتوای قتل سلمان رشدی برای فرو بردن سر کبک ها در برف (ظاهرا" مشغولیت ذهنی ایجاد شده از صدور این حکم برای مجامع بین المللی) و به بهانه واهی حمله مجاهدین و اشغال چند شهر مرزی (توجیه برای تعداد محدودی از پاسداران ساده لوح در داخل زندان که البته نسبت به پاسداران جلادان و شکنجه گر تعداد اندکی محسوب می شدند) فراهم شده بود و باید این سناریو به اجرا در می آمد. گزارشگران نخستین سمینار سراسری در باره کشتار زندانیان سیاسی در ایران، در تابستان 2005 در کلن- آلمان بر گزار شد. امسال نیز، از 24 تا 26 اوت، دومین گردهمایی سراسری در شهر کلن تدارک دیده شده است. ضرورت بر گزاری چنین گردهمائی هائی را چگونه ارزیابی میکنید؟ محمود خلیلی رژیم و خیلی از اشخاص تلاش دارند دهه کشتار 60 را از اذهان نسل قدیم جامعه پاک کنند واجازه ندهند نسل نو و نیروهای جوان انقلابی جامعه هم از این جنایات مطلع گردند. از این رو همواره تلاش شده است تا از برگزاری مراسم سالگرد این کشتارها به نحوی جلوگیری کرده و یا آن را از محتوا تهی سازند. از 2 سال قبل (سمینارگذشته) زندانیان سیاسی بازمانده از این کشتارها خودشان مستقیم وارد صحنه شدند (تا در کنار دیگر عزیزانی که این مراسم ها را برگزار می کنند) و تلاش نمودند با گسترش و با شکوه برگزار نمودن این مراسم سهمی در انتقال آنچه در زندانها (چه زمان شاه و چه در زندانهای جمهوری اسلامی) گذشته است به نسل نو و انسانهای کشورهای دیگر داشته باشند. انعکاس وسیع این حرکت باعث این می گردد که این نسل کشی فراموش نشود. همانطور که بعد از نیم قرن کشتار فاشیستها در سراسر دنیا فراموش نشده است . گزارشگران به نظر شما در این گردهمایی به چه محورها و نکاتی باید توجه داشت؟ محمود خلیلی
محور های کلی را کمیته بر گزار کننده مشخص ساخته . مهم این است که این محورها را بتوانیم به شکل کامل باز و بررسی نمائیم و بدون هراس از تبلیغات جانبی عرصه را برای کسانی که درد جامعه را می دانند و درمان آن را در رفرم و سازش طبقاتی نمی دانند باز بگذاریم. گزارشگران گردهمایی امسال به موضوع زندانی سیاسی و جنبش های اجتماعی می پردازد. رابطه جنبش های اجتماعی و پدیده سرکوب را چگونه تعریف می کنید؟ محمود خلیلی
در تمامی نظام های سرمایه داری و توتالیترسرکوب حرف اول را می زند و شما هیچ حرکت اجتماعی را نمی توانید بدون زمینه های سیاسی آن متصور شوید. جنبش های اجتماعی همه ملهم از تفکرات سیاسی موجود در جامعه است و شدت و حدت آن بستگی به نوع آن حرکت اجتماعی دارد و بر همین اساس است که این رژیم ها اهرم های سرکوب خود را به شیوه های مختلف راه اندازی می کنند. تجربه زندان برای من ثابت کرده است که نیروی سرکوب گر تا آخرین مرحله تلاش دارد مستقیم با پدیده ها برخورد نکند بلکه با ایجاد تنشهای موازی تمرکز روی اهداف مبارزاتی را کم رنگتر سازد و تا حد امکان جهت آن را منحرف نماید. در اینجا لازم می دانم مثال های مشخص و معینی از زندان (به عنوان نمادی از جامعه) و شرایط کنونی جامعه را توضیح دهم تا بهتر بتوانم منظورم را بیان دارم. در سالهای 63 تا 67 هر گاه زندانیان سیاسی در صدد تمرکز نیرو روی خواسته های سیاسی خود (مثل به رسمیت شناختن حق زندانیان سیاسی طبق مفاد موجود در کنوانسیون های حقوق بشر جهانی) بودند مسائل حاشیه ای فراوانی ایجاد می شد که نیرو و انرژی زندانی سیاسی برای مقابله با این مسائل از بین می رفت مثلا" زمانی که در زندان اوین (سالن 3) زندانیان سیاسی میثم را به چالش می کشند با وارد کردن تعدادی تواب و زندانی عادی توان و انرژی زندانیان را برای مقابله با این حرکت ایذائی به چالش می کشیدند در زندان و یا خارج از زندان نمونه های فراوانی را می توان مثال آورد. امروزه که نارضایتی کارگران، دانشجویان،معلمان واقشار دیگر جامعه ابعاد وسیعتری به خود گرفته است برای انحراف افکار عمومی شاهد تلاش ها و یورش های ویژه ای در عرصه های دیگر اجتماعی هستیم مثلا" علم کردن بدحجابی (چیزی که از سال 60 به بعد هر از چندی شاهدآن بوده ایم)، حمله برای جمع آوری ماهواره ها و اخیرا" یورش به اوباش و لات و لوت ها که همواره در سرکوب ها به عنوان بهترین مهره ها از آنها برای سرکوب جنبش های اجتماعی استفاده شده است. با این که عده ای تلاش دارند سرکوب های اجتماعی را از محتوای سیاسی آن تهی ساخته و همپای رژیم رنگ و لعاب دیگری به آن بزنند. همانطور که در بالا هم ذکر کردم هیچ پدیده و حرکت اجتماعی را نمی توان بدون در نظر گرفتن پارامترهای سیاسی، اقتصادی آن لحاظ کرد. گزارشگران برای پیشبرد و موفقیت این گردهمائی چه پیشنهادی دارید و در این رابطه چه اهدافی درازمدتی را باید در نظر داشت؟ محمود خلیلی مشارکت همه جانبه نیروهای رادیکال ، سرنگونی طلب و انقلابی می تواند کمک شایانی به برگزاری باشکوه و موفقیت آمیز این سمینارباشد. از نظر من باید بتوانیم ارتباطی ارگانیک با نسل نو و جامعه خود برقرار سازیم و فکر می کنم یکی از اهداف اصلی این سمینار پیوند خوردن با حرکات رو به افزایش جنبش داخل کشور باشد. محمود خلیلی
با تشكر از شما
بهروز سورن 25.6.2007 منبع: www.gozareshgar. com | 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر