| آئین بهائی - پي آيند فرهنگ ایران باستان فرح دوستدار مکتبهای فکری و باورهای دینی دروهله اول فرزند مکان و زمان خود می باشند و نیازهای جامعه خود را جوابگو می گردند. این مقاله به برخی ازویژگی های فرهنگ اصیل ایرانی و باورهای کهن آن تکیه نموده و نشان میدهد که چگونه از بطن این ویژگی ها ودر پاسخ به نیازهای عصر جدید آئین نوینی در ایران زمین پا به عرصه وجود مینهد و آن فرهنگ بلند پایه را که چندیست درفشش فرومایه و فضایش غمناک گشته نشئه ای نو میبخشد تا دارش دوباره پر شکوفه و بار گردد و در سرحلقه فرهنگ های پیشرفته جهان در آید. آئین بهائی هدیه مام وطن به فرزندان این مرز و بوم است. بخش اول این مقاله به برخی از ویژگی های فرهنگ ایران باستان اشاره می کند و بخش دوم نشان میدهد که چگونه این ویژگی ها همراه با اصول نوینی که جوابگوی مشکلات کنونی جهان است در آئین بهائی جلوه گرشده و بار دیگر خطه ایران را بعنوان مأمن معنویات و افکار بلند پایه زبانزد جهانیان می سازد.
ویژگی های فرهنگ ایران باستان
تمدن ايران باستان گنجينه ای از هنر، انديشه، اخلاق، فرزانگي، آداب و رسوم و سنت هاست كه در برهه ای از زمان موجب رفاه مردمان و سربلندی اين سرزمين گردید. ایران در دوران هخامنشیان بستر شکوفایی یکی از اولین تمدن های جهانی شد. کوروش کبیر با مدارا وآشتی، آزادی فکرو آزادی قدم و قلم در راه آبادانی این ملک گام برداشت و راه رسیدن به دولت جهانی را هموار ساخت. بر ماست که با جستجو وتفکّر در تاریخ میهنمان ویژگیهای مثبت و سازنده آنرا احیا نموده و عوامل سرشکستگی و احطاط ملّی را از خود دور ساخته و به طومار تاریخ بسپاریم. جشن و شادی در ایران کهن شادی و نشاط در فرهنگ آریائی نقش بارزی داشته. همان گونه که در کتیبه های داریوش مشاهده می شود و تاریخ نیز نشان میدهد ايرانيان مردمانی جشن باره بوده‌اند. در آئین زردشتی شادی به عنوان آفريده اهورا مزدا و سوگ، اندوه و غم آفريده اهريمن نام برده می شود. جشن وشادی، کار وکوشش، سازندگی و روشنایی، بالندگی و نمو، شهد و شیرینی، گیاهان مفید و زندگی آفرین، جانوران سودمند، سپیدی و رنگهای شاد، ماه وخورشید و ستارگان، و هر کردارو گفتاری که به پیشبرد زندگی و سازندگی و دوام و پایداری آن یاری می کند از کارها و خواسته های اهورا مزدا است و او آنها را پشتیبانی می کند. سوگواری و غم، گریه وشیون وزاری ،تباهی و نابودی و تاریکی، تنبلی و کاهلی و رکود وجمود، سیاهی و کبودی و تلخی و هر چه زندگی را از سازندگی به تباهی و انهدام می برد در تحت تأثیر اهریمن است. تعداد جشنها درايران باستان زياد و از دو دسته بزرگ تشکیل میگردید: جشن‌های ماهيانه و جشن‌های سالیانه. در گاه نامه ايران قديم ايام هفته وجود نداشت و برای هر يك از سی روز ماه، نام خاصی وجود داشته است، سال به 12 ماه تقسيم مي‌شد و هر ماه 30 روز و در آخر هم 5 روز قبل از عيد نوروزبه سال اضافه مي‌شد كه به آن پنجه دزده مي‌گفتند. دوازده روز از اين سي روز، همنام دوازده ماه بود. هرگاه كه نام ماه و روز يكي مي‌شد جشن مي‌گرفتند. باین ترتیب در هر ماه يك روز مخصوص جشن ماهيانه بود به جز ماه دی كه سه جشن داشتند. علاوه براین چهارده جشن ماهانه هفت جشن مهم سالانه نیزدارای اهمیّت خاصی بود: - جشن نوروز، جشن مهرگان، جشن سده، جشن زايش آشوزرتشت، جشن‌هاي گامان بار، جشن سيرسور، - جشن پنجه. این جشنها که بهانه ای بود برای گرد هم آیی، دوستی افزایی و چاره اندیشی جهت گرفتاریها و کمک و یاری به یکدیگربا مراسم و آداب ویژه ای آغاز می شد که بیشتر آن خواندن سرودها و دعاهای اوستا بود. سپس با درخواست آمرزش و شادروانی برای درگذشتگان انواع خوراکی های نذری و میوه وشربت و آجیل بین مردم پخش می گردید. روحیه شاد و جشن آفرین میراث فرهنگی ایرانیان است. حملات و سلطه بیگانگان بر این مرز و بوم و بسط فرهنگ عزا و شیون و زاری ودشمنی و کشتار هرگز نتوانست این خمیر مایه فرهنگی را نابود سازد. موسیقی و هنر آثار هنری دوره ی هخامنشی نشانگر آنست که هنر موسیقی در این دوره همگام با سایر صنایع و هنر ها پیشرفت و ترقی داشته است. اقوام آریایی از دیر زمان با هنر موسیقی آشنایی داشتند و در تهیه آلات و وسایل مختلف و تنظیم آهنگها و ترانه های زیبا نقش موثری داشته اند. در کاوش باستانشناسی که بین سال های 1961 تا 1966 میلادی در تپه «چغامیش» خوزستان در نزدیکی دزفول صورت گرفته، سندی پنج هزار ساله به دست آمده است که کهن ترین همنوازی یعنی ارکستر جهان را در خود به یادگار دارد. موسیقی با رقص در ایران باستان همراه بوده، در دوره اشکانیان نیز مانند روزگار هخامنشیان ، موسیقی و رقص های رزمی و بزمی اجرا می شد ه است. ایرانیان ،رقص را به خوبی سواری می اموختند.چون معتقد بودند،ورزشی است که مولد نیروی جسمی میباشد. در آیین مهر که گونه ای از آن در میان پارت ها رواج داشته ، برخی از نیایش و پرستش های آن که توام با نمایش های نمادی و رمزی بوده به گونه ای از رقصهای گروهی توام بوده است. واضح است فرهنگی با چنین پیشینه هنری تن بزیر تحریم موسیقی و رقص نخواهد داد. جایگاه زن در پيشينه پارسيان در هیچ یک از ادوار گذشته زنان از تساوی کامل حقوقی بامردان بصورتی که امروزه در جوامع مترقی مطرح است برخوردار نبودند.ولی بطور نسبی و در برخی از زمینه ها جایگاه زن درایران باستان پیشرفته تر ازفرهنگهای دیگر آن زمان و حتی ایران کنونی بوده است. یکی از وجه تمایز های مهم دوران باستان اجازه انتقال سلطنت از پادشاه به دختر بود. در دوران مادها دختر و داماد پادشاه می توانستند جزو وارثین وی باشند. آخرین پادشاه مادها "آستیاک"، دارای فرزند پسر نبود و دختر آستیاک شاهزاده ماندانا، مادر کوروش کبیر بود و این مساله در انتقال قدرت به کوروش نقش مهمی را بازی کرد. ماندانا مؤسس مدارس هخامنشی برای نوجوانان ایرانی گشت که در آن فنون تیراندازی و اسب سواری را آموزش می دادند. با روی کار آمدن کوروش کبیر و حکونت هخامنشیان ودر تحت قوانین آنها زنان در موقعیتی قرار گرفتند که در دنیای آن زمان بی نظیر بود. در دوران خشایارشاه ، چهارمین پادشاه سلسله هخامنشیان که از 486 تا 465 قبل از میلاد بر گستره ای پهناور از جهان باستان فرمانروایی داشت احنمالابرای نخستین بار در تاریخ یک زن به مرتبه دریا سالاری یا فرماندهی نیروی دریایی خشایار شاه رسید که نامش « آرتمیس » بود. تعداد بی شماری از زنان آن دوره مسئولیت های مهم سیاسی را به عهده داشتند. فرمانده آرسیاب زنی داشت به نام پانته آ، که فرمانده گارد جاویدان بود. استاتیرا، دختر داریوش سوم فرمانده نیروهای جنگی آن زمان بود . در دوران ساسانیان که سی و پنج پادشاه حکومت کردند دو زن به پادشاهي رسیدند: پوراندخت و آذرميدخت دختران خسرو پرويز. دوران پادشاهي پوراندخت یکی از سخت ترین دوران ايران از نظراقتصادي، سياسي و اجتماعي بود. افزون بر آن، آفات زميني و آسماني مانند سيل دجله و فرات، زلزله و فروپاشي سد ها در پايتخت (تيسفون) سلطنت را براي آن ها دشوارتر كرده بود. آز جمله کارهای چشمگير پوراندخت در تاريخ پيوند دوستي با سزار روم و برگرداندن صليب حضرت عيسي به اورشليم است. سكه هايي از او به جا مانده كه نشانگر زمان سلطنت اوست. او پادشاهي دادگستر و نيكو سيرت بود و خراج يكسال را به شهروندان بخشيد. آذرميدخت دختر ديگر خسرو پرويز بود كه در تيسفون تاج بر سر نهاد. فردوسي در شاهنامه از او به نيكي ياد مي كند. یکی دیگر از وجه تمایز های این دوران پوشاک زنان است. واژه حجاب در فرهنگ واژگان پارسی وجود ندارد. نسبت به محل زندگی، آب وهوا وشیوه کار و زندگی هر شهر و روستا پوشش های گوناگونی وجود داشته که نمونه آن را هم اکنون در پوشش زنان گیلکی، مازندرانی، کرد، لر، بلوچ، بختیاری، اقوام دیگر و زرتشتیان مشاهده می کنیم. در کتاب دینی زرتشتیان اوستا و گات ها لباس يا كيفيت خاصي براي حجاب زنان واجب نشده است و قانون نامه ای وجود ندارد که زرتشتیان را ملزم به پوشانیدن سر و موی خود کند. دو ویژگی در پوشش زنان ایران باستان به شکل یکسان وجود دارد: نخست آنکه این پوشش ها با رنگ های طبیعت همگون است یعنی رنگ های سرخ ، سبز ، ارغوانی ، زرد ودیگر رنگ ها وکمتر از رنگ های تیره به ویژه سیاه استفاده می شده زیرا این رنگ ها را افسردگی آور وغم انگیز میدانستند. دوم اینکه در همه پوشش ها دست های زن و مرد برای انجام کار ها به ویژه برای کشاورزی آزاد بوده. مدارا با دگر اندیشان مرام انسانی کورش و آزادی خواهی او، رفتارش با اقوام همسایه، استقبال مردم بابل از فتح اوو آزاد کردن اسرای یهودی و احترام به سایر باورهائی که در سرزمینهای فتح شده حکمفرما بوده واقعیتی تارخی و درنوشته های متعدد آورده شده است. از جمله در تارخ یهود وتاریخ تمدن ویل دورانت. با حفاری و کشف کتیبه حقوق بشر کورش بزرگ سند تاریخی دیگری به این مجموعه اضافه گردید. برگردان بخش حقوق بشر این کتیبه به این ترتیب است: "منم کوروش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه دادگر، شاه بابل، شاه سومر و اکد، شاه چهار گوشه جهان پسر کمبوجیه، شاه بزرگ، ...، نوه کوروش، شاه بزرگ، ...، نبیره چیش پیش، شاه بزرگ... آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم گام های مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم. مردوک خدای بزرگ دل های مردم بابل را بسوی من گردانید، ...، زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم. ارتش بزرگ من بآرامی وارد بابل شد. نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید. نابسامانی درونی بابل و نیایشگاههای آنجا دل مرا بدرد آورد... من برای آرامش کوشیدم. من برده داری را برانداختم. به بدبختی های آنان پایان بخشیدم. فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند. فرمان دادم که هیچکس مردم شهر را نیازارد و به دارایی آنان دست یازی نکند. مردوک خدای بزرگ از کار من خشنود شد... او مهربانی ا ش و فراوانی را ارزانی داشت. ما همگی شادمانه و در آشتی و آرامش پایگاه بلندش را ستودیم. من همه شهرهایی را که ویران شده بود از نو ساختم. فرمان دادم تمام نیایشگاههایی را که بسته شده بود، بگشایند. همه خدایان این نیایشگاهها را به جاهای خود بازگرداندم. همه مردمانی را که پراکنده و آواره شده بودند، به جایگاههای خود برگرداندم و خانه های ویران آنان را آباد کردم. همچنین پیکره خدایان سومر و اکد را که نبونید، بدون هراس از خدای بزرگ، به بابل آورده بود، به خشنودی مردوک خدای بزرگ و به شادی و خرمی به نیایشگاههای خودشان بازگرداندم. باشد که دل ها شاد گردد. بشود که خدایانی که آنان را به جایگاههای نخستینشان بازگرداندم، هر روز در پیشگاه خدای بزرگ برایم زندگانی بلند خواستار باشند. من برای همه مردم معبودگاهی آرام مهیا ساختم وآرامش را به تمامی مردم پیشکش کردم." رویه مدارا با دگر اندیشان بنا به اسناد تاریخی منحصر به زمان کورش بوده. در دوران ساسانیان و در طول تاریخ ایران تا عصر حاضر آزار و کشتن و قلع و قمع دگر اندیشان در ایران متداول بوده است. با وجود کوتاهیش میتواند دوران درخشان سلطنت کورش الهام بخش آنانی باشد که در تکاپوی بازسازی ایرانند. همچنانکه دموکراسی یونان باستان نیز دورانی کوتاه و منحصر به آتن بود و با دموکراسی های کنونی فرقی فاهش داشت. ولی نظریه مشروعیت دادن به حکومت بوسیله رأی و خواست مردم و شرکت همگانی و مساوی در امور مملکتی از قرن هفده میلادی ببعد مرجع و منبع الهام فلاسفه گردید و پس از تحولات بسیار منجر به تشکیل دموکراسی و زوال و نابودی استبداد وانزجارمردم از حکومت های خود مختارو ظالم شد. یک اندیشه والا میتواند همانند برج راهنما در شب های تاریک و طوفانی کشتی سرگردان را به ساحل نجات هدایت کند. - ٢ - آئین بهائی - نسیمی تازه بر کالبد پژمرده میهن در سده نوزده میلادی هنگامی که در جهان غرب موج تحولات بنیادین و نوآوری ها، اختراعات و اکتشافات، انقلاب های صنعتی و اقتصادی سنت های گذشته را در هم کوبیده و فرهنگ و هنر مدرن را جایگزین آن می ساخت، ایران در یکی از تاریکترین دوران خود بسر میبرد. جامعه ایرانی در این سده بگفته احمد یوسف پژوهشگر و نویسنده کتاب " قرن گم شده، بی حقی عمومی و ترس همگانی شده" گوئی در برابر تندباهای تغییر و تحول به خواب ابدی فرو رفته بود. در این روزگار جمودت و خمودت فرهنگی آئین بهائی در ایران پا به عرصه وجود گذاشته و طلوع عصر جدیدی را نوید میدهد. اولین ندای بنیان گذارش بهاءالله بیدار ساختن مردمان از خواب چند سد ساله خرافات تعصب و تقلید کورکورانه است. ارج نهادن به منزلت انسان ها، رفاه وخوشبختی جمیع افراد بشربدون توجه به باورها یا نژاد و ملیّت آنان ، ترک خشونت و صلح و محبت به جمیع نوع بشر در محور تعالیم این آئین نوین قرار دارد. جستجوی انفرادی حقیقت و شناخت مستقل واقعیت ها ، برابری انسانها ، تساوی زنان با مردان ، تعلیم و تربیت اجباری و عمومی ، تطابق دین با علم و عقل ، از میان برداشتن فقرو توضیع عادلانه ثروت ، عدالت اجتماعی ، جدائی دین از سیاست ، لزوم توجه به اصالت معنوی انسان ، احترام و شناخت سایر ادیان از جمله تعالیمی هستند که راه را بسوی جامعه ای روشنگر، عدل پرور و مترقی می گشایند. ویژگی های باستانی در قالب آئینی نوین علاوه بر اصول و احکامی که جوابگوی احتیاجات جامعه ای مدرن و پیشرفته بوده و مقدرند فرهنگ نوینی را بنا سازند بسیاری از سنّت های سازنده و مفید ایران باستان در آئین بهائی بشکل تازه ای جلوه گرمی گردد. نه با لشگر و سپاه بلکه با قلبی مملو از عشق به انسانها و در نهایت صلح و صفا پیروان اولیه این آئین در طول صد و شصت سال گذشته تعالیم حصرت بهاءالله را به کشورهای دور و نزدیکبرده اند. هم اکنون بهائیان جهان که تعدادشان همواره رو به تزاید است تمامی نژادها و ملل جهان را در بر میگیرند ودر نه هزار و چهارسد و بیست و پنج نقطه جهان پخش گشته اند. بسیاری از سنّن باستانی ایران در آموزه های بهائی جلوه ای نو می یابد: جشن و شادی بهائی آئین سرور و شادیست. بنا به فرموده بهاءالله "امروز عالم به انوار ظهور منوّر و جميع اشياء به ذکر و‌ثنا و‌فرح و سرور مشغول." مروری بر آموزه های بهائی نشان میدهد که تا چه حد در این آئین به سرور و شادی و محبت و لطافت وپاکیزگی و زیبائی و هر آنچه که زندگی مردمان را رونق و بهبودی میبخشد ارج نهاده میشود. شادی درونی و معنوی که سروری حقیقی و پایدار است موجب تندرستی جسم و روان انسان می گردد. بهترین تجلی شادی و سرورجمعی را در جشنها میتوان دید که تعداد آن در این آئین بسیار و همانند ایران باستان به دو گونه ماهانه و سالانه برگزار می شوند. گاه نامه بهائی سال را به نوزده ماه وهر ماه را به نوزده روز تقسیم میکند. ماهی یکبارجشن یا ضیافتی برگذار میشود که آنرا ضیافت نوزده روزه می نامند. برنامه آن شامل سه قسمت است. در ابتدا مناجات و کلمات الهی با نوائی خوش خوانده میشود.قسمت دوم شور و مشورت و تبادل افکار در مسائل جامعه است. از آنجا که در آئین بهائی رؤسای روحانی وجود ندارند و فرد پرستی مردود است افراد جامعه در ضیافت نوزده روزه نظرها و پیشنهاد های خود را مطرح ساخته و با یکدیگر به مشورت می پردازند. قسمت سوم پذیرائی و دیدار و شادی و سرور است. سال بهائی با شروع بهار و عید نوروز آغاز میگردد. بوسیله دیانت بهائی نوروز جشنی جهانی گردیده. چند روز اضافه بین ماه هجده و نوزده قرار دارد که ایام جشن و اعطا و دادن مهمانی و بخشش است. ماه نوزده ماه صیام و روزه داریست. عید بزرگ دیگر عید رضوان است هنگامی که حضرت بهاءالله رسالت خود را در بغداد که محل تبعید ایشان وخانواده و جمعی از یاران ایشان بود اعلام نمود و باین مناسبت از اول اردیبهشت بمدت دوازده روز جشن گرفته میشود. روز میلاد حضرت باب که مقام مبشر این آئین را داراست و روزاظهار امر یا اعلام رسالت ایشان وهمچنین میلاد حضرت بهاءالله سه جشن بزرگ دیگرند. سوگواری و شیون و زاری و مراسم عزاداری در این آئین وجود ندارد. سه روز مهم یا روز شهادت باب و صعود بهاءالله به عالم بالاو همچنین روز صعود فرزند ارشد و جانشین اوعبدالبها را بهائیان محفل تذکری جهت بزرگداشت این نفوس از جان گذشته برگزار میکنند و خدمات و مشقات آنان را به وسیله تلاوت مناجات و دعا و زیارت نامه آنان ارج مینهند. بطور کلی این آئین از شیون و زاری دروری می جوید. مرگ را انتقالی میداند بسوی عالمی وسیعترو بهتر از این جهان خاکی. اودریست بسوی شادی و آسایش ابدی. برای رفتگان نباید زاری کرد زیرا غم ما روح آنان را محزون می سازد. در مورد لباس سیاه جهت عزا و سایر آداب توصیه ای نگردیده و آنرا بعنوان مسئله ای خصوصی به خود شخص واگذار نموده اند. موسیقی و هنر هنر و صنعت در این آئین جایگاه بلندی دارد. بفرموده حضرت عبدالبها : " در امر بهائي صنايع و علوم و هرگونه هنر و حرفه عبادت محسوبست كسي كه با كمال مهارت و از روي وجدان يك ورق كاغذ ميسازد و براي اتقان ان تمام نيرويش را بكار ميبرد مثل اينست كه عبادت خدا ميكند خلاصه هر گونه كوشش و تلاشي كه ازطرف انسان با تمام قلب اجرا شود عبادت محسوب است بشرط اينكه منبعث از نواياي عاليه و بقصد خدمت بنوع انساني باشد." موسیقی وسیله ای برای اعتلای روح انسان است. حضرت عبدالبها توجه شديدي به تحريص و تشويق جامعه بهائي براي استفاده مطلوب از نفوسي كه داراي استعداد موسيقي هستند معمول فرموده اند: "هنر موسيقي آسماني و موثر است موسيقي مائده روح و جان است. با نيروي سحرآميز موسيقي روح انسان تعالي مي يابد. موسيقي هيجان و تاثير شديدي در قلوب اطفال ايجادميكند زيرا قلوبشان پاك و بي الايش است و نغمات موسيقي در ان تاثير شايان دارد و استعدادهاي نهفته اي كه در قلوبشان بوديعه نهاده شده از طريق موسيقي ظهور و بروز مينمايد." و در نامه ای به بانوی امریکائی مینویسند: "ايمرغ خوش الحان ، جمال ابهی در اين دور بديع حجبات اوهام را خرق نموده و تعصّبات اهالی شرق را ذمّ و قدح فرموده. در ميان بعضی از ملل شرق نغمه و آهنگ مذموم بود ولی در اين دور بديع نور مبين در الواح مقدّس تصريح فرمود که آهنگ و آواز رزق روحانی قلوب و ارواح است. فنّ موسيقی از فنون ممدوحه است و سبب رقّت قلوب مغمومه. پس ای شهناز بآوازی جانفزا آيات و کلمات الهيّه را در مجامع و محافل بآهنگی بديع بنواز تا قلوب مستمعين از قيود غموم و هموم آزاد گردد و دل و جان بهيجان آيد و تبتّل و تضرّع بملکوت ابهی کند و عليک البهآء الأبهی. ع‌ع" جایگاه زن درآئین بهائی زن و مرد در آموزه های بهائی به دو بال پرنده تشبیه می گردند. پرنده هنگامی میتواند اوج گرفته و پرواز کند که دوبال او همسان و همزمان فعال باشند. زنان باید در تمام رده های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی دوش به دوش مردان فعال گردند. مشارکت زنان درتمام زمینه های اجتماعی از دیدگاه بهائی شرط لازم جهت دستیابی به صلح در جهان است. "... ممکن نیست سعادت عالم انسانی کامل گردد مگر به مساوات کامله زنان و مردان." پیش از آنکه زنان در امریکا و اروپا از حق رأی و شرکت در انتخابات برخوردار گردند حضرت عبدالبها پس از آزادی در سفرهای خود به اروپا و امریکا بین سالهای 1911 تا 1913 در سخنرانی های خود خصوصأ در مجامع زنان اهمیّت آزادی زنان و همکاری آنان را جهت برقراری تعادل و عدالت در اجتماع و صلح در جهان شرح میدهند: "مرد بیش از زن تمایل به جنگ و خونریزی دارد – و چون نسوان (زنان) در عالم انسانی نفوذ و تأثیر کلی یابند از جنگ محققاً جلوگیری نمایند پس نسوان از جنگ مانند مردان قناعت و رضایت درونی حاصل ننمایند و نفرت و انزجار آنان نسبت به جنگ باید برای استقرار و حفظ صلح عمومی مورد استفاده قرار گیرد." وباز در این مورد: " جهد نمائید تا آمال صلح عمومی بین المللی از راه مساعی زنان تحقق یابد زیرا مرد بیش از زن رغبت به جنگ دارد و شاهد و گواه حقیقی برای ثبوت افضلیّت زن بر مرد خدمت و جدیتی است که در راه استقرار صلح عمومی بکار برد." زنان در این آئین از همان آزادی هائی برخوردارند که شامل مردان نیز میگردد. طاهره ملقب به قرۃ العین اولین زنی بود که حضرت باب را شناخته و به او ایمان آورد. او اولین زن فاضلی بود که هنگام تدریس به مردان کشف حجاب کرده و باین ترتیب طلوع عصر جدید را اعلام نمود. نوع پوشش زنان در آئین بهائی مسئله ای شخصی و به خود آنان واگذار گردیده. تنها توصیه حضرت بهاءالله به پیروانش در مورد پوشش آنست که پوشش شما باید نوعی باشد که مورد تمسخر واقع نگردد. خیر خواهی و محبت با دگر اندیشان آئین بهائی قدمی فراتر از مدارا و سازش نهاده و پیروانش را به محبت و دوستی با همه انسانها بدون توجه به باورهای آنان و قوم و ملّییتشان دعوت میکند: "بجميع ملل عالم از آدم تا خاتم بجان و دل خيرخواه و مهربان باشيد ابدأ بضرر نفسى ولو عدوّ شديد باشد راضى نگرديد بلکه بالعکس در خير اوبکوشيد..." " از جملهء تعاليم حضرت بهاءاللّه اينست که انسان بايد در جميع شئون و احوال سماحت (جوانمردی) داشته باشد دشمن را دوست شمرد و بدخواه را خيرخواه بداند نه آنکه دشمن را دشمن بداند و مدارا نمايد و مبغض را مبغض بداند و حسن اخلاق بنمايد. ميفرمايد اينگونه عمل نمودن تزوير است حقيقت ندارد بلکه شما بايد دشمن را دوست ببينيد و بدخواه را خيرخواه بدانيد و باين دستورالعمل معامله کنيد يعنی محبّت و مهربانی و خيرخواهی شما حقيقی باشد نه مدارا زيرا مدارا بيک درجه تزوير است " خشونت به هر نوعی مطرود است. باید از زخم زبان نیز پرهیز نمود. حضرت عبدالبهاء در لوحی خطاب به بهائيان امريکا ميفرمايند : " زنهار زنهار از اينکه قلبی را برنجانيد. زنهار زنهار از اينکه نفسی را بيازاريد. زنهار زنهار از اينکه با نفسی بخلاف محبّت حرکت و سلوک کنيد. زنهار زنهار از اينکه انسانی را مأيوس کنيد. هر نفسی که سبب حزن جانی و نوميدی دلی گردد، اگر در طبقات زمين مأوی جويد بهتر از آنست که بر روی زمين سير و حرکت نمايد " . و نيز تعليم ميفرمايند: "همچنانکه گل درغنچه پنهان است همينطور در قلب هر انسانی هر قدر به ظاهر قاسی و ناپسند باشد آيتی از روح الهی موجود است . بنابراين بهائی حقيقی نسبت بهر کسی چنان رفتار ميکند که باغبان از گياه کمياب و زيبا محافظت مينمايد و ميداند که دخالت شتابزده از طرف او باعث شکفتن غنچه و ظهور گل نخواهد شد و تنها اشعّهء شمس حقيقت است که اين کار را ميکند. و بنابراين مقصد بهائی اينست که شعاع آفتاب جانبخش را در تمام دلها و خانه‌های تاريک داخل نمايد." چشم انداز آینده ایران زمین در مسیر تارخ خود فراز و نشیب های بیشماری را پشت سر نهاده. در دوران تاریکی از تاریخش پیدایش آئین زردشتی به آن فرهنگ کهن زندگی تازه بخشید. در باره این زمان و ارتباط آن با دوران ما و آئین بهائی که زاده دیگری از این مرز و بوم است حضرت عبدالبها در خطابه ای چنین می فرماید: "نصايح و وصايای حضرت زردشت واضح است که الهی است. ... آن کوکب نورانی افق ايران را روشن کرد عالم اخلاق را تعديل فرمود و ايرانيان را بتربيت الهی تربيت کرد... باری چون حضرت زردشت در قرآن صريحاً مذکورنيست لهذا اهل فرقان انکار او کردند و اعتراض بر او داشتند. حضرت زردشت در قرآن بعنوان پيغمبرسواحل رسّ (رود ارس) ذکر شده و بزرگواری حضرت مثل آفتاب است. تا يوم ظهور جمال مبارک (حضرت بهاءالله) بزرگواری حضرت زردشت مستور بود بعد جمال مبارک اسم حضرت را بلند نمودند و در الواح ذکرش فرمودند که حضرت زردشت يکی از مظاهر مقدّسه الهيّه بود...اين قضيّه نيز سبب الفت و محبّت و ارتباط و وحدت عالم انسانی است. جمال مبارک جمیع امم را در ظلّ جناح عنايت خويش گرفت و کلّ را دلجوئی فرمود و بجميع مهربانی کرد لهذا امرش رحمت عالميان است و ظهورش سبب نجات من علی الارض و مسرّت جميع ملل" در این چند کلمه باید پیشینه فرهنگی ایران زمین را زنده نگهداریم: شادی و سرور، موسیقی و نوای خوش و رنگهای نشاط آور، دوری از خشونت و پرخاش بر دیگری، وحدت در گوناگونی و زندگی صلح آمیز اقوام و ادیان گوناگون در کنار یکدیگر. حال بر ماست که این میراث ملّی را ارج نهیم و به آن جانی تازه بخشیم. بر ماست که تفاوت ها را بپذیریم و آنچه که ما را بعنوان نوع بشر بهم مرتبط میسازد بزرگ داریم و در خیمه یگانگی و در تحت منشور حقوق بشر ایرانی نو بسازیم. در کتاب "مقام و حقوق زن در دیانت بهائی" تألیف احمد یزدانی صفحه 79 در کتاب "طراز الهی" صفحه 269 سخنرانی حضرت عبدالبهاء در شهر اوکلند در کاليفرنيا در جمع بائیان در٣٠ اکتبر 1912 | 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر