| کتاب جمهوری جنایت خاطرات تکاندهنده ای از زندانهای رژیم جمهوری اسلامی را بازگو میکند. من در دهه شصت، بیش از چهار سال از زندگیم را در زندانهای قزلحصار و شهرستان بندر ماهشهر گذراندهام. در این کتاب در حد توان کوشش شده فجایع و جنایت رژیم جمهوری اسلامی بدون کم وکاست بقلم کشیده شود. از آنجایی که خاطرات زندان بخشی از تاریخ سیاسی مبارزاتی این میهن است، لذا باید هر چه شفافتر و گویاتر در اختیار مردم قرار گیرد. بیگمان تراژدی بهمن ماه سال پنجاه و هفت یک اتفاق ناگهانی نبود بلکه ریشه در دهه ها و حتی سده های گذشته داشته. دیکتاتورهای پیشین چنان فضای جامعه را به خفقان کشیده بودند که عنصر آگاهی از میان توده ها رخت بربسته بود. ما در جستجوی آزادی چنان به بیراهه میرفتیم که یا به حجره های تاریک حوزه ها سر میکشیدیم و یا در مساجد و حسینیه ها جمع میشدیم. عجبا، حسینیه که جایگاه تبلیغ خونریزی، قصاص، انتقامگیری و رواج فرهنگ کینه توزی در جامعه است، پایگاه روشنفکران ما شده بود. درست زمانیکه دنیای مدرن، مکتب را از سیاست زدوده بود، ما به شعار زشت «دیانت عین سیاست و سیاست عین دیانت است» روی آوردیم. افریت ناآگاهی که خود مولود استبداد و دیکتاتوری بود، سرانجام به شکوفه اهریمنی نشست و فرد حجره نشینی را که نماد جهل، خرافات، عقب ماندگی و کینه توزی بود بر سریر قدرت نشاند و به قداست رساند. قدیسان ریاکاری که تا آنزمان در خلوتکده حوزه های متروکه جا خوش کرده و مروج خرافات و جن گیری بودند، بناگاه از حجرهها جستند و جنایت دهه شصت را بوجود آوردند.
زندانیان سیاسی در دهه شصت اولین کسانی بودند که زندان، شکنجه و طناب دار را بجان خریدند. آنها خلیفه گریِ ولایت فقیه و فعل زشت امامبازیی که قرنها بر روی آن سرمایه گذاری شده بود را افشا نموده و قداست شکنی کردند. بیهوده نیست که حتا بقایای این رژیم از زندانیان دهه شصت کینه بدل دارند.
بدبختانه هرگاه نامی از زندان و شکنجه بمیان میآید، بیدرنگ زندانهای مخوف اوین و قزلحصار در نظرها مجسم میگردد. در دوران حکمرانی ولایت فقیه، ایران ماتمزده سراسر شکنجه گاه و قتلگاه امام شده بود. من هم در زندان قزلحصار و هم در زندان شهرستان زندانی بوده ام . کتاب جمهوری جنایت نشان میدهد که شقاوت و ددمنشی شکنجه گران در شهرستانها نه تنها از اوین کمتر نبوده بلکه در بسیاری موارد از آن بیشتر بوده است. در شهرهای کوچک تعصبات مذهبی و تعلقات قومی یک سبعیتی در کینه کشی و شکنجه گری بوجود آورده بود که مشابه آن در تاریخ کمیاب است. شاید بتوان این شکنجه گران را با یک فرد روانی، خونریز، وحشی و جنایتکاری بنام مختار ابن ابوعبیده ثقفی که سرانجام سر به جنون کشید و جنایت آفرید، قیاس کرد. روح مختار در کالبد هر شکنجه گری حلول کرده و ندای یا رب المنتقم آنان وحشتی بی مانند در جامعه بوجود آورده بود.
از آنجایی من در هیج حزب و سازمان سیاسی، مکتبی و صنفی عضویت نداشته ام لذا در این کتاب نه از گروهی تمجید شده و نه گروهی دیگر تحقیر گردیده، بلکه رویدادهای زندان به همان تسلسلی که روی داده بر صفحات کتاب جاری گردیده است.
کتاب جمهوری جنایت یک وقایع نگاری ساده، داستانسرایی و رومانویسی نیست. بلکه جنایاتی که سر دمداران رژیم اسلامی در ایران مرتکب شده اند را با زمینه های تاریخی، مذهبی و فرهنگی آن ارائه داده است. جدال سنت و مدرنیته نیز در رابطه با رویدادهای زندان پیگیری شده است. ما بدبختانه ضعفهای تاریخ ایران را نشناخته بودیم، حتا گاه به این ضعفها بیهوده افتخار میکردیم. ما به جای خرافه زدایی از مکتب و مذهب خویش، از جنایتکاران قبایل وحشی قهرمان میساختیم. این عدم آشنایی با تاریخ و مذهب، ما را در یک سراشیب و اُفت اجتماعی کشیده است. ما در رژیم قبلی چنان به پسرفت اجتماعی افتاده بودیم که ملایان عقب مانده، خرافاتی و جاهلی که میبایست در یک دادگاه جنایی به شکل علنی محاکمه گردند، زندانیان سیاسی ما شده بودند. ملتی که نتواند تاریخش را به محاکمه و مذهبش را به نقد کشد زیبنده عقب ماندگی است.
در کتاب جمهوری جنایت سیستم قضایی اسلامی که بر اساس آن شکنجه گاهها و قتلگاهها دایر گردیده بررسی شده است. زیربنای قوانین «شریعه» که بر مبنای آن دست آخوندها برای ارتکاب هر جنایتی باز شده است، آورده شده. زشتترین و مخوفترین شکنجه ها تحت نامهای دنیای جاهلیت مانند «حد»، «تعزیر» و« قصاص» در زندانهای رژیم اسلامی بکار گرفته شده که پیرو آن پاکترین و شایسته ترین افراد این ملت طعمه جهل ملایان حوزوی شده اند و این روند جنایت تا به امروز ادامه دارد.
اگر چه در دهه شصت نسل ما نسلی صادق، فداکار و مبارزی بود که در جستخوی دنیایی بهتر برای نسلهای آینده برآمده بود، اما بدبختانه عدم آگاهی، ما را به بیراهه میبرد. ما بجای مبارزه سیاسی، به خشونت سیاسی و به جای اندیشه سیاسی، به جزمیت مکتبی روی آورده بودیم. باید به جرأت اعتراف کرد که نسل ما، جهنم «ولایت مطلقه فقیه» را برای این نسل ببار آورده است. یکی از اهداف کتاب جمهوری جنایت جلوگیری از تکرار اشتباهات است، همچنانکه در تاریخ ایران هر نسلی اشتباهاتش را به نسل بعدی منتقل نموده است. امروز هرگاه که مبارزات این نسل را در برابر یکی از پلیدترین و فاشیست ترین رژیمهای خاورمیانه میبینم و فریاد آزادی آنها را بر سر هر کوی و برزنی میشنوم، رنج و شکنج خود را از یاد برده و اشک شوق بر گونه هایم جاری میگردد. بر آنهایی که به زندان افتادند، شکنجه و تحقیر شدند، در میدانهای تیر و بر سر دارها لبخند زدند و مژده آزادی دادند درود میفرستم. اطمینان دارم که هرگز خون جانباختگان و رنج و شکنج زندانیان سیاسی بهدر نرفته. بی گمان آینده سیاسی این ملت به هر سوی که میل کند، رهایی مردم از عبودیت مکاتب جهل، دمکراسی و آزادیهای فردی را به ارمغان خواهد آورد و لبخند جانباختگانمان گلخندی بر لبان مردم خواهد بود. | 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر