| نقش و جایگاه پیشاهنگ پرولتری و به تبع از آن رابطه با پیگیرترین طبقهء انقلابی یعنی طبقه کارگر از جمله حلقه های مفقوده ای بود که در مقابل جنبش کمونیستی ایران در دوران شاه قرار داشت. بدون شک مبارزه طبقاتی در هر دوره از روند مبارزاتی خود نیازمند یک پیشاهنگ آگاه به ضرورت زمان می باشد. پیشاهنگی که بتواند از یکسو سیستم سرکوب رژیم های خشن و دیکتاتور سراپا مسلح را بمصاف جدی بطلبد و از سوی دیگر قادر گردد تا توده ها را در اشکال نوین مبارزاتی و سودمند سازمان بخشد. این ضرورت یعنی وجود یک سازمان انقلابیِ مصمم به دگرگون سازی بنیادی جامعه و بموازات آن ترسیم حلقه های واسطی که بتواند زمینه ساز ارتباط اش با توده ها و بویژه طبقه کارگر گردد؛ همواره در صحنه مبارزاتی جامعه لازم، ضروری و حیاتی است. در دهه چهل، گسترش فقر و بدبختی و تشدید تضادهای طبقاتی، علیرغم "اصلاحات ارضی" و یا "انقلاب سفید" و همچنین رکود و خمود حاکم بر مبارزات توده ای دوران شاه، همهء چشم اندازها را تیره و تار کرده بود. جامعه خواستار تحول بود. تحولی که بتواند راه انقلاب را ترسیم نموده و بر پتانسیل مبارزاتی کارگران و زحمتکشان بیافزاید. این امر می بایست از سوی روشنفکران باز شناخته می شد و به عرصه عمل در می آمد. می بایست راه کشف و بن بست های تئوریک – عملی شکسته می شد. بنابراین وظیفهء عنصر روشنفکر و یا هر تشکل جدی به امر دگرگون سازی این بود تا بر معضلات گره خورده چندین ساله، پاسخ در خور دهد و نقش و وظیفهء پیشاهنگ را در پیشبرد امر انقلاب با صراحت تمام و بدون ملاحظه کاری های خرده بورژوامابانه اعلام و راهکار های ارتباط با طبقه ی کارگر را به تصویر کشد. "ضرورت مبارزه مسلحانه و رد تئوری بقاء" اثر ارزشمند رفیق امیر پرویز پویان به سهم خود توانست در شرایط سلطه امپریالیستی حاکم بر جامعه مان به این امر مهم پاسخ درخور و شایسته دهد. در دورانی که جنبش های اعتراضی محدود و پراکنده بودند و مبارزات سازمانهای سیاسی نیز فاقد خصلت تعرضی علیه حاکمیت بود و رژیم وابسته شاهنشاهی خود را قدر قدرت جلوه میداد و هر اعتراض و مخالفتی را در نطفه سرکوب می نمود، رفیق پویان توانست وظایف یک پیشاهنگ انقلابی را بر شمارد و توضیح دهد که چگونه می توان بر رکود و خمود حاکم بر مبارزات کارگران و زحمتکشان فائق آمد و تاثیری فعال بر جای گذاشت و در عمل دستگاه های عریض و الطویل دشمن سراپا مسلح را نا کارآمد ساخته و توده ها را بقدرت واقعی شان واقف گرداند؟ بر این اساس در نگاه وی تئوری تعرض نکنیم تا باقی بمانیم جای خود را به تئوری تعرض کنیم تا باقی بمانیم، داده است. هدف رفیق پویان بر این پایه استوار است که می توان مبارزه کرد و بر ضعف و عقب ماندگی چندین سالهء جنبش کمونیستی غلبه یافت و مرز بین نیروهای صدیق انقلاب با کسان و یا جریاناتی که خود را بظاهر مدافع منافع توده های ستم دیده قلمداد می نمایند، را در عمل مشخص نمود. دست زدن پیشاهنگ به عمل مسلحانه در آنزمان، آن معضلات تیره و تاریک را با شفافیت تمام روشن نمود و قادر گشت تا مّهر پیشاهنگ مسلح را در جامعه بکوبد؛ پیشاهنگ مبارز بجای عزلت در کنج خانه و فرار از میدان اصلی مبارزه، سلاح های خود را صیقل داده و به جنگ با دشمنی برخاست که سالها بر جان و مال توده های ستم دیده با توسل بزور و سرکوب و قلدری سیطره سیاه انداخته بود. ۳۵ سال از نگارش اثر تئوریک ارزشمند رفیق پویان می گذرد. اثری که توانست به پشتوانه عملی اش فضای یأس و ناامیدی حاکم بر جامعه را خدشه دار سازد و همچنین نشان دهد که تعرض جوهره ی سیاست پرولتری است. بدون شک امروزه بعد از گذشت دهه ها، با علم و آگاهی به تغییر و تحولات در سطوح جامعه، بار دیگر همان سئوال و آنهم در دوره ای دیگر از تاریخ مبارزات کارگران و زحمتکشان در مقابل هر عنصر جدی قرار می گیرد که چگونه میتوان بر سلطه ی اهریمنی امپریالیسم فائق آمد و خواسته های دیرینه و لگدمال شده ی کارگران و زحمتکشان را متحقق ساخت و وظیفه ی انقلابی خویش را بمنصه ظهور رساند؟ امروزه می توان به عینه مشاهده نمود که اعتراضات توده ای نسبت به دوران رژیم گذشته در ابعادی وسیع تر مطرح بوده و سالهاست که مبارزات توده ها در عرصه های گوناگون، رژیم جمهوری اسلامی را به چالش جدی کشانده است. کارگران و زحمتکشان بهر بهانه ای در میادین متفاوت بر علیه بی عدالتی های حاکم بر جامعه دست به اعتراض زده و با ارگانهای سرکوب رژیم درگیر می شوند. دیگر آن "جریزه ثبات و آرامش" افسانه ای دوران شاه، در هم ریخته شده است و رژیم کنونی علیرغم افزایش بودجه های نظامی و با ایجاد ارگانهای سرکوب مختلف قادر به کنترل کامل مبارزات توده ها نمی باشد. شکاف در بالا و گسترش بی وفقه ی مبارزات توده ها که ناشی از اقتصاد بحران زده نظام های وابسته به امپریالیسم می باشد، گلوی همهء محرومان را به گونه ای دهشتناک می فشارد. وجود چنین وضعیت ناهنجار در جامعه باعث گردیده است تا خیزش، طغیان، تحرک و اعتراضات علنی جایگزین ترس و سکوت و بی تحرکی گردد. خیزش هایی که هر دم شعله ورتر گشته و نا ایستا است. هزاران اعتصابات کارگری و توده ای گویای این امرند. از نگاهی دیگر تعرض و عقب نشینی مبارزات توده ای، بی برنامه گی و فقدان رهبری و نبود یک سازمان جدی در صحنه مبارزاتی جامعه باعث گردیده است تا همچنان رژیم به بقای خود تداوم بخشد. معضل کهن – نبود پیشاهنگ راستین پرولتری – در جامعه همچنان عرضه وجود میکند. در مقابلِ ارگانهای سرکوب رژیم هیچگونه مانع جدی وجود ندارد. رژیم می تازد و از تعرض به مال و منافع توده ها یک لحظه باز نمی ایستد. اگر چه ما شاهد غلیان های توده ای به بهانه های گوناگون می باشیم؛ امّا همهء آنها از ابتدائی ترین حمایت های عملی سازمانهای سیاسی محرومند و سازمانی که بتواند راه رهایی از چنین شرایطی را به کارگران و توده ها نشان دهد، عملکردی ندارد. درد بی عملی و بی وظیفه گی بروشنی تمام نمایان می باشد. هزیمت سازمانهای سیاسی به محیط های غیرخودی آنانرا به یک جریان حایشه ای بدون چشم انداز تبدیل ساخته است. هدف آنان بر آن است تا "انقلاب اینترتی" براه انداخته و بدین طریق کارگران و زحمتکشان را باصطلاح متشکل ساخته و از گزند و تعرضات وحشیانه رژیم مصون نگه دارند. اعتصابات، اعتراضات، تحصن ها، تعرض ها و شکست ها، عقب نشینی ها، جان دادن ها و بالاخره بی سرانجامی، حاصل مبارزات سه دهه توده های ستم دیده علیه رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی می باشد. در بستر چنین اوضاع و احوالی یعنی بدلیل فقدان یک جریان واقعا انقلابی در پیشاپیش مبارزات کارگران و زحمتکشان، ده ها جریان ریز و درشت ضد انقلابی وابسته به حکومت و غیر حکومتی، سر بر آورده و در تلاش اند تا سوار بر اعتراضات توده ای گردیده و بنابه منافع و مصالح ی خویش آنها را سمت و سو دهند. جنبش های انقلابی از چنین کاستی ها و وجود جریانات ناسالم در رنج و عذاب می باشند . باید بر این کاستی های موجود فائق آمد و بر سر راه رژیم جمهوری اسلامی موانع جدی ایجاد نمود و با ارگانهای سرکوب آن بمقابله پرداخت. باید بتوان مبارزات جاری توده ها را به کانال صحیح ان هدایت کرد. منطق و زبان این رژیم زور است و بدون زور نمی توان با آن سخن گفت و رژیم حتی "بخودی" های خود هم رحم نمی کند. اعتراضات "مصلحانه" هم در چارچوبه ی چنین نظامی هایی بی معنا است. رژیم هر آنچه را که خود صلاح می داند به پیش می برد. شکست جو کنونی نیازمند یک سازمان پیشروی مسلح است، سازمانی که بتواند بر روند سیاسی جامعه تأثیر بگذارد؛ نقش آفرینی نماید و قهر ضد انقلابی رژیم جمهوری اسلامی را با قهر انقلابی پاسخ گوید. جنبش های اعتراضی تنها در چنین بستری است که می توانند انرژی واقعی خود را باز یابند و زمینه های سودمند و رادیکالتر مبارزه را پیشه ی خود سازنند. تاریخ و تجارب مبارزات کارگران و زحمتکشان ایران بر حقایقی انکارناپذیر صحه می گذارد که در زیر سلطه امپریالیسم، سامان بخشیدن به وضعیت طبقه کارگر بدون دامن زدن به جنگ انقلابی از سوی پیشاهنگان انقلاب و طی پروسه لازمه و انقلابی نوین ناممکن می باشد. تجربه به عینه نشان داده است که در شرایط هجوم افسار گسیخته سرمایه های امپریالیستی به سطح معیشت توده ها و شدت بالای استثمار کمر شکن، کارگران قادر نخواهند گردید تا بدون رهبری انقلابی به انسجام لازمه و دلخواه خود دست یابند. نفوذ پلیس سیاسی بهمراه نهادهای دست ساز کارگری در میادین تولیدی - صنعتی و همچنین رشد ناهمگون سرمایه در ایران و فقدان شرایط دمکراتیک و وجود دیکتاتوری عریان و خشن در جامعه باعث گردیده است تا طبقه ی کارگر از هر گونه کار سیاسی – تشکیلاتی کارآمد و پایدار باز ماند و در یک مبارزات خودبخودی و بیگانه با دیگر مبارزات توده های ستم دیده، به مبارزات خویش ادامه دهد و از همبستگی با مبارزات دیگر ستم دیدگان فاصله گیرد. فشار بی حد و حصر وارده از سوی رژیم جمهوری اسلامی به کارگران، بر میزانِ اتحاد آنان تأثیر گذاشته است. مبارزه برای حقوق موقعه چندین ماهه و بعضاً یکساله از زمره عواملی می باشد که باعث شده تا مبارزات آنان در محدوده صنفی در جا زند. چنین وضعیت دردناکی نه تنها به خصلت مبارزات کنونی کارگران تبدیل گشته است بلکه در ابعادی دیگر دامان همهء محرومان را فرا گرفته است. مبارزه در خود و بدون ارتباط و حمایت از دیگر بخش های اعتراضات توده ای به خصوصیت بارز جنبش کنونی تبدیل گشته است. این ها را به عینه می توان از درون جنبش های اعتراضی من الحیث المجوع استتناج نمود. در هم ریختن و شکستن چنین فضایی مستلزم تحرک عملی، فعال و فداکارانه از سوی انقلابیون می باشد. انقلابیونی که باید عزم خود را جزم نمایند تا بر وظیفه ی تاریخی خویش جامه ی عمل بپوشانند. وظیفه ای که در دوران اختناق شاهنشاهی رفقا پویان ها، احمدزاده ها، جزنی ها، صفاری آشتیانی ها و .... بدان عمل نمودند و امروزه جنبش های کارگری – توده ای فقدان یک پیشاهنگ مسلح را با پوست و گوشت شان لمس می کنند، پیشاهنگی که بتواند با دامن زدن به جنگ عادلانه و انقلابی، زمینه ساز دیگر اشکال متناسب و سودمند مبارزه و بویژه سازمان بخشیدن به مبارزات کارگران گردد. تنها در پرتو چنین شیوه و شکلی از مبارزه – مبارزه مسلحانه – است که طبقه ی کارگر ایران و همه ی توده های ستمدیده می توانند، میدان فعالیت های خویش را گسترش بخشیده و گام های فراتری بمنظور تحقق خواسته های بنیادی شان بر دارند. | 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر