کتاب‌های فارسی: [farsibooks] پس لرزه‏های اوّل ماه مه بر پیکره‏ی سرمایه

http://triboonshoma.blogfa.com/post-370.aspx

پس لرزه‏های اوّل ماه مه بر پیکره‏ی سرمایه

سنتاً و همواره کارگران در اوّل ماه مه، ضمن گرامیداشت این روز بزرگ و فرخنده، سرمایه‏داران را به عنوان بانی هزاران مصائب سیاسی – اجتماعی مورد نکوهش قرار می‏دهند و خواهان بر چیدن نظام‏های سراسر ظلم و تباهی‏اند. اوّل ماه مه امسال هم بار دیگر جهان شاهد صحنه‏های پر شور و خاطره انگیزه کارگران از یک‏سو و ددمنشی‏های حافظان سرمایه در تقابل با خواسته‏های بحق کارگران و محرومان، از سوی دیگر بوده است. به عبارتی همه‏جا می‏شد این جنگ نابرابر و طبقاتی را دید. چهره‏ی دنیا در این روز متحول شده و کارگران و حامیان‏شان در صفی واحد معنای انسانیت و نماد حقیقی و درونی حاکمان و استثمارگران را به عینه مشاهده نمودند. ترکیه، سوئیس، آلمان، هلند، یونان، ایران، عراق و خلاصه همه‏جای جهان، بار دیگر و برای چندمین بار متوالی شاهد تعرض افسار گیسخته‏ی حافظان سرمایه علیه‏ی کارگران بود. حقیقتاً که تداوم این روند - یعنی پایمال نمودن حق و حقوق انسان‏ها در مناسبات کنونی - به امری بدیهی و تثبیت شده تلقی گشته و سرمایه بدون انجام و تکرار پی در پی آن، قادر به حیات نیست.

سرمایه حق کارگر را اصلاً و ابداً در مناسبات خود به حساب نمی‏آورد. به این دلیل روشن که دنیای تعریف شده‏ی وی، خلاف دنیای طبقه‏ی کارگر است. به دلیل این‏که قانون‏اش را سرمایه‏داران نوشته‏اند و سود حاصله‏ی تولید هر جامعه‏ای هم دارد به جیب عده‏ای انگل صفت و مفت‏خوار سرازیر می‏شود. واضح است‏که کارگر و حامیان‏اش مخالف چنین قوانین و قواعد تنظیم شده‏ی کنونی‏اند. اوّل ماه مه یکی از آن روزها و تجلی اعتراض طبقه‏ی‏ست که سرمایه‏داران مسبب آنند. بی تردید همه‏ی سعی و تلاش سرمایه بر آن است تا به یمُن زور و سلاح کارگران را از طرح مطالبات و خواسته‏های‏شان باز دارد و بر استثمار بی انتهای خود بی‏افزاید. زندگی کارگرانِ سرتاسر جهان به برکتِ دشمنان دیرینه‏ی‏شان در معرض متلاشی و نابودی‏ست. استثمار و نداری به اوج خود رسیده است و بار بحران فزاینده، کمر کارگران را خُرد نموده است.

اخراج‏ها و بیکارسازی‏های روزانه و لگدمال نمودن و بالا کشیدن حقوق کارگران در جوامع‏ی نابرابر به امری عادی تبدیل گشته است. دارند با تعرض به تتمه‏های میلیون‏ها کارگر از فروپاشی سیستم سرمایه‏داری ممانعت بعمل می‏آورند. به اثبات رسیده است‏که این سیستم پاسخ‏گوی مشکلات عدیده‏ی میلیاردها کارگر و محرومان سرتاسر جهان نیست. اصلاً و ابداً بدرد طبقه‏ی کارگر نمی‏خورد و ذات‏اش تشدید بحران و نداری بیش از این سازندگان اصلی هر جامعه است. نمی‏توان با اخراج و با بیکارسازی و با تعرض نظامی به کارگران تا ابد جامعه را در جهت منفعت طبقه‏ی خودی هدایت نمود. این مناسبات و سیستم مترادف با بی حقوقی کامل جامعه‏ی بشری‏ست و در عمل هم به اثبات رسیده است‏که انتخاب سیاست‏های رایج کنونی – از جمله تعطیلی کارخانه‏ها و عدم پرداخت حقوق چند ماهه‏ی کارگران – در این جامعه و آن جامعه بر اوضاع وخیم افزوده و قدرت‏مداران را به مخمصه انداخته است.

در این میان رژیم جمهوری اسلامی هم به عنوان جزئی ارگانیک از نظام امپریالیستی تلاش‏اش بر آن است تا فضای کاری و زندگی کارگران را محدود و محدودتر نماید و بار اقتصاد درب و داغان خود را بر دوش کارگران و توده‏های ستم‏دیده سرشکن نماید. به همین دلیل در تداوم سیاست‏های هم‏نوعان‏اش بر یورش خود به کارگران افزوده و دارد روز به روز دامنه‏ی زندگی را بر آنان تنگ و تنگ‏تر می‏نماید. به عبارتی حقیقی‏تر کارگر در ایران فاقد کمترین حقوق می‏باشد. کار طاقت‏فرسا و بی امکانی در مقابل حقوق بسیار ناچیز و به تبع از آن عدم پرداخت دستمزد آنان به رویه‏ی روتین کارفرمایان و نظام جمهوری اسلامی تبدیل گشته است. براستی که سران حکومت در طول زمام‏داری‏شان در حق میلیون‏ها کارگر و محرومان سنگ تمام گذاشته‏اند و زندگی را بر آنان سیاه نموده‏اند. روزی نیست که خود بلندگوهای تبلیغاتی رژیم خبر از اخراج کارگران و سرکوب آنان ندهد. جمهوری اسلامی حق اعتراض را از کارگران سلب نموده است و پاسخ هرگونه مخالفتی به اوضاع نابسامان جامعه، زور سازمانیافته‏ی ضد انقلابی‏ست. جمهوری اسلامی در عمل نشان داده است‏که بمانند همه‏ی نظام‏های سرکوب‏گر و استثمارگر به هیچ صراطی مستقیم نیست. نشان داده است‏که تنها و تنها به منافع‏ی طبقه‏ی حاکم و سرمایه‏داران می‏اندیشد. همه‏ی سعی‏اش بر آن است تا نهادها و ارگان‏های دل‏بخواه‏ی خود را به کارگران تحمیل نماید و در ابعادی گسترده حقوق آنانرا زیر پا بگذارد؛ ارگان‏ها و نهادهایی که مبلغ و مجری سیاست‏های ضد کارگری رژیم جمهوری اسلامی در میادین تولیدی‏اند و همواره در تخالف با منفعت کارگران به صف شده‏اند. کارگر در عمل پی بُرده است که نمایندگان سرمایه مدافع‏ی آنان نیستند و می‏دانند که اشک تمساح ریختن‏های جانیان بشریت صرفاً و صرفاً در جهت به انحراف کشاندن مبارزات آنان است.

تجمع اعتراضی کارگران بعد از سخن‏رانی عبدالرضا شیخ‏الاسلامی وزیر کار و امور اجتماعی در مشهد و طرح شعار "کارگر روز بیکاری‏ات مبارک، تا حق خود را نگیریم از پا نمی‏نشینیم". اعتراض ۸۰۰۰ نفری کارگران "کارخانه چنیی البرز قزوین" و هم‏چنین تجمع اعتراضی "کارگران چینی حمید در مسجد حسینیه عشق‏علی قم" نسبت به بی توجهی طالبی رئیس خانه کارگر قم از اوضاع وخیم کاری – معیشتی کارگران و آن‏هم در اوّل ماه مه امسال، از جمله تک نمونه‏هایی‏ست که دارد در نظام جمهوری اسلامی بر سر کارگران روا می‏شود. متأسفانه این اوضاع بیش از سه دهه‏ای‏ست که دارد بر شانه‏های خمیده‏ی کارگران ایران سنگینی می‏کند. به موازات آن هم سه دهه‏ای‏ست که کارگران دارند در مقابل سیاست‏های اجحاف‏گرایانه‏ی سران حکومت به مقابله بر می‏خیزند و خواهان برسمیت شناختن حقوق پایه‏ای خویش‏اند. رژیم جمهوری اسلامی سه دهه است‏که دارد بر سرکوب و استثمار ادامه می‏دهد و در مقابل کارگر هم سه دهه است‏که دارد به انحای گوناگون کارفرمایان و حافظان منافع‏ی سرمایه را به چالش می‏کشد. صحنه‏ی ایران همواره و در همه‏ی میادین مملو از التهاب سیاسی و تنش‏های طبقاتی‏ست.

روشن است‏که سران حکومت بدلیل تعلق‏شان به سرمایه، حاضر به برسمیت شناختن حق و حقوق توده‏های محروم و بویژه طبقه‏ی کارگر نیستند. قصد و انگیزه‏ی‏شان استثمار و سودبری هر چه بیشتر از نیرو و بازوی کارگران است. افکار و اندیشه سردمداران نظام هیچ‏گونه قرابتی با انسانیت ندارد و همه‏ی اهداف‏شان به یغما بُردن دست‏مایه‏های کارگران و زحمت‏کشان است. با زور و با سلاح به میدان آمده‏اند و با کُشت و کُشتار مخالفین و کارگران دارند حکومت‏داری می‏کنند. این رژیم مخالف هرگونه دیالوگ و متد انسانی‏ست. زبان و منطق‏اش با قهر ضد انقلابی شکل گرفته است و بدون کار بست روزانه‏ی آن قادر به کنترل فضای اعتراضی جامعه نیست. بنابر این و در عمل به اثبات رسیده است‏که خواسته‏های دیرینه‏ی توده‏های محروم و بویژه طبقه‏ی کارگر بدون هدایتِ سازمان کمونیستی مسلح نمی‏تواند متحقق گردد و سرمایه علی‏رغم مشکلات فراوان و رو در رو بر حاکمیت ننگین خویش تداوم خواهد بخشید. به بیانی تجربه‏ی مبارزات کارگری – توده‏ای طی سه دهه‏ی اخیر نشان داده است‏که تحقق رفاه و آسایش و امنیت برای کارگران در دنیای سراسر ظلم و بویژه در ایران با تداوم روش‏های تاکنونی ناممکن می‏باشد و دارد انرژی‏ها را از درون می‏سوزاند. اگر چه کارگران جوامع‏ی مختلف و هم‏چنین کارگران ایران قادر گردیدند تا در اوّل ماه مه دشمنان طبقاتی خویش را در ابعادی گسترده به چالش کشند؛ امّا به موازات آن‏ها باید اذعان نمود تا زمانی‏که کارگران فاقد سازماندهی و برنامه‏ی روشن و مدونِ کمونیستی‏اند، پیشرفت امر انقلاب با دست‏اندازهای جدی روبرو خواهد گردید. وجود هزاران اعتصاب و اعتراض و تعرض سیاسی - صنفی به پایگاه‏های سرمایه و متعاقباً بی سر انجامی و عدم پیشرویی و پایداری حاکمیت سرمایه بنوبه‏ی خود بیان‏گر آن است‏که جنبش کارگری – توده‏ای بمنظور تعرض به منافع‏ی سرمایه‏داران نیازمند هدایت و رهبری کمونیستی‏ست. کارگر در پرتوی چنین خلائی قادر به کوتاه نمودن دست‏های سرمایه‏داران از منابع‏ی طبیعی نیست. مسلم است‏که دشمنان کارگران علی‏رغم اختلافات بر سر سودبری هر چه بیشتر، متحداند و به همین دلیل روشن هم دارند جامعه را بر اساس امیال و منفعت خویش سازمان می‏دهند.

در یک کلام و علی‏رغم چنین شکاف عظیم و طولانی‏ای باید گفت که امروزه دنیای سرمایه بوضوح کامل به عظمت و قدرتِ کارگران پی بُرده است و می‏داند که اگر روزی بر سر, اعتراضات و اعتصابات‏شان ایدئولوژی کمونیستی حاکم گردد، کارش تمام شده است. می‏داند که اوّل ماه مه امسال، پس لرزه‏ای بر اندام طبقه‏اش بود و بخوبی آگاه‏ست که اگر کارگران حول برنامه معین و انقلابی سازمان یابند، ریشه‏ی سرمایه‏داران را از بُن خواهند سوزاند. چرا که دنیای کارگر، دنیای انسانیت و راه‏اندازی انقلاب کمونیستی‏ست. چرا که باور عمیق‏اش به دنیایی‏ست که متضمن منافع‏ی همه‏ی محرومان است. بقول مارکس: "بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر حود بلرزند. پرولتاریا در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمی‏دهند، ولی جهانی را به دست خواهند آورد".

+ نوشته شده در یکشنبه نوزدهم اردیبهشت 1389ساعت توسط شباهنگ راد | نظر بدهید

__._,_.___

Reply to sender | Reply to group | Reply via web post | Start a New Topic

Messages in this topic (1)

Recent Activity: