| ما باید هر لحظه این را بیاد داشته باشیم که: ما در شرایط جنگ بسر می بریم، جنگی که بدان جنگ سرد می گویند. جنگی که در آن جبهه خطوط مشخص نیست، بمباران ممتد نیست، جنگی که در آن طرفین یعنی قهرمان کوچک دریای کارائیب و غول عظیم الجثه امپریالیستی، رو در رو قرار گرفته اند و آگاهند که در آخر نبرد یکی از آنها جان سالم بدر نخواهد برد. رفقا، امریکائیان (**) آگاهند و نیک آگاهند که پیروزی انقلاب کوبا تنها یک شکست ساده برای امپرطوری آنان نخواهد بود. پیروزی انقلاب کوبا نشان قابل لمسی است در مقابل چشم همه امریکائیان که خلق ها قادرند بپاخیزند، که خلق ها می توانند تنها با تکیه بخود و در زیر چنگال این غول عظیم الجثه بپاخیزند. این آغاز پایان تسلط استعماری در امریکا یعنی آغاز مطئمن پایان امپریالیسم امریکای شمالی است. بهمین دلیل است که امپریالیست ها به این سادگی دست از کار نمی شویند، بهمین دلیل است که ما نمی توانیم عقب گرد کنیم. زیرا نخستین قدم ما به عقب نیز آغازی برای عقب گردهای ممتد ما خواهد بود و سرنوشت ما نیز هم چون سرنوشت رهبران کاذبی و خلق هائی خواهد بود که در لحظه مشخصی از تاریخ در مقابل این امپرطوری مقاومت لازم را نشان ندادند. بدین سبب است که ما باید بجلو بتازیم و بطور خستگی ناپذیری به امپریالیسم ضربه بزنیم. ما باید از همه حوادث در سراسر جهان درس بگیریم. قتل لومومبا باید برای همه درس باشد، کُشتار لومومبا نمونه ای است از اینکه امپرطوری هنگامی که مبارزه علیه آن پیگیرانه و مجدانه دنبال شود، تا چه حد حاضر است به جنایت متوسل شود. امپریالیسم را باید یک بار دوبار و باز هم بار دیگر و کراراً در سر کوفت. این تنها راهی است که می توان خلق ها را به کسب استقلال هدایت کند. قدم به عقب هرگز! لحظه ای ضعف، هرگز! و هر گاه شرایط ما را به این فکر می اندازد که علیه این امپرطوری می جنگیدیم، شاید وضع بهتر از حال بود، هر کدام ما وظیفه داریم آن زنجیرهای اسارت و شکنجه ای را که خلق کوبا می بایست از آنها می گذشت و به استقلال امروزی می رسید، بخاطر بیاوریم. همه باید به چپاول دهقانان، کُشتار کارگران، اعتصاباتی که مورد هجوم پلیس قرار گرفت و همه ستم های طبقاتی که امروز از کوبا رخت بر بسته اند، اندیشه کنیم..... بعلاوه باید بفهیم که چگونه پیروزی بدست می آید، از طریق آماده ساختن مردم، از طریق ارتقاء آگاهی انقلابی آنان، از طریق ایجاد وحدت و از طریق مقابله با کوشش تجاوزکارانه، بوسیله تفنگ و در جبهه جنگ و این است آنگونه که پیروزی کسب می گردد.... ما باید این واقعیت را بیاد داشته باشیم و به روی آن کراراً تاکید کنیم. پیروزی کوبا هرگز نمی تواند تنها از طریق کمک خارجی تأمین گردد، هر چقدر این کمک سخاوتمندانه و کافی باشد و هر چقدر همبستگی همه خلق های جهان با ما قوی باشد. زیرا حتی با همبستگی زیاد و و افری که همه خلق های جهان با پاتریس لومومبا و خلق کنگو نشان دادند، هنگامیکه شرایط مناسب داخلی آماده نبودند، هنگامی که رهبران آن کشور نتوانستند بفهمند که چگونه باید بیرحمانه به امپریالیسم ضربه وارد ساخت، هنگامیکه تنها یک گام عقب نشستند، مبارزه آنان از دست رفت. و این مبارزه برای تنها چند سال از دست رفت؛ که می داند برای چه!! این شکست بزرگی برای همه خلق های (جهان) بود. ما باید کاملاً آگاه باشیم که پیروزی ما نه در موشک های شوروی نهفته است و نه در همبستگی جهان سوسیالیستی و نه در همبستگی خلق های تمام جهان. ظفرمندی کوبا در وحدت، در کار و در روحیه فداکاری خلق آن نهفته است..... +++ (*) ایراد شده در مقابل کارگران شکر سانتکلارا در ۲۸ مارس ۱۹۶۱، ۲۰ روز قبل از حمله امپریالیست ها به کوبا در "خلیج خوک ها". (**) "امریکائیان شمال" لفظی است که انقلابیون کوبا و سایر انقلابیون امریکای لاتین برای اشاره به ایالات متحده بجای "امریکائی" که شامل همه کشورهای قاره امریکا می شود، بکار می برند. پایان تایپ و تکثیر اینترنتی از وبلاگ تربیون شما http://triboonshoma.blogfa.com | 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر