عصرایران- "دوستی خاله خرسه" این روزها مصداق های زیادی در جامعه ما پیدا کرده است و آخرین آن، مربوط به عده ای است که خود را دانشجو می نامیدند و مقابل دفتر حفاظت منافع مصر در تهران تجمع کرده بودند.
هدف آنها، البته مقدس و ستودنی بود، جنایات اسراییل در غزه و همنوایی دولتمردان بی مسوولیت مصر با صهیونیست ها در بستن گذرگاه های غزه به حدی مشمئز کننده است که نه فقط مسلمانان بلکه هیچ انسان صاحب وجدانی نمی تواند از کنار آن با بی اعتنایی بگذرد.
تجمع کنندگان نیز با هدف محکوم کردن همراهی دولتمردان مصر با جنایتکاران اسراییلی مقابل دفتر حفاظت منافع مصر گرد هم آمده بودند و شعار می دادند.
با این حال، اینان که علیه مصر و اسراییل شعار می دادند، در عمل، به اقدام علیه جمهوری اسلامی ایران پرداختند!
در واقع، شعارهای آنها علیه دیگران بود و اقدام عملی شان علیه کشور خودشان:
1-
آنها، با پلیس درگیر شدند، اما نه پلیس اسراییل یا نیروهای امنیتی مصر، بلکه با ماموران پلیس جمهوری اسلامی ایران!
شاید آنها فکر می کرده اند درگیر شدن با پلیس کشور خودمان، به معنای ضربه زدن به صهیونیست هاست؟
مگر از پلیس ایران که به عنوان بخشی از نیروهای مسلح زیر نظر فرمانده کل قوا اداره می شود، کاری به جز انجام وظیفه اش (یعنی حفاظت از اماکن دیپلماتیک) سرزده بود که تجمع کنندگان خشمگینانه با آنها درگیر شدند!
تجمع کنندگان شعار می دادند: وای اگر خامنه ای حکم جهادم دهد، ارتش دنیا نتواند که جوابم دهد" و در همان حال نه با ارتش های مهاجم دنیا که با پلیس خودمان درگیر شدند! تا نشان دهند بی تدبیری تا چه اندازه در میان برخی گروه های دانشجویی عمق یافته است.
به راستی اگر آنها می توانستند در آن بلبشو، تلفاتی هم به پلیس وارد کنند و احیانا سرباز وظیفه ای را از پا بیندازند، پیروزی شان پرشکوه تر نیز می شد!
2-
حمله به سفارتخانه ها و دفاتر رسمی نمایندگی کشورهای خارجی در هر نقطه ای از جهان، در عرف دیپلماتیک، همانند تجاوز به خاک آن کشور محسوب می شود و چنانچه در این گونه حملات ، آسیبی به اماکن دیپلماتیک برسد، کشور میزبان می بایست به جبران خسارت بپردازد.
این مساله، در ایران نیز مسبوق به سابقه است چنانچه در جریان کاریکاتورهای موهن، پس از آنکه دانشجویان معترض به سفارت دانمارک در تهران حمله و به سمت آن مواد آتش زا پرتاب کردند، دولت ایران مجبور شد، مبلغ 600 هزار کرون (معادل 115 هزار دلار) به دانمارکی ها بپردازد و این در حالی بود که دولت دانمارک، یک میلیون کرون و نیز هزینه های مربوط به تخلیه کارکنان سفارتش را نیز از ایران مطالبه می کرد.
معنای این سخن آن است که با حمله بچه گانه عده ای دانشجو به سفارت دانمارک، دستگاه دیپلماسی ایران که باید تمام هم و غم اش، حفظ منافع کشور باشد، ناگزیر می شود توان خود را مصروف چانه زنی با خارجی ها کند که تخفیف دهید و از ما کمتر خسارت بگیرید!
آیا این است هدف تجمع کنندگان در مقابل سفارتخانه های خارجی؟
آیا وقتی به دفاتر دیپلماتیک حمله می کنند و سپس سفیران ایران در کشورهای خارجی به وزارت امور خارجه آنها احضار می شوند، هدف تجمع کنندگان محقق شده است؟!
البته، مقصود نفی هرگونه تجمعی در مقابل دفاتر دیپلماتیک نیست چه آنکه این، یک امر متعارف به شمار می رود ولی حمله به این اماکن و تلاش برای به آتش کشیدن آنها، رفتاری بدوی و غیر منطبق با اصول دیپلماتیک و حتی آموزه های اخلاقی است.
متاسفانه در جریان حمله به دفتر حفاظت منافع مصر در تهران نیز شاهد چنین رفتارهایی بودیم که بلافاصله پس از آن، تصاویر مربوط به پرتاب اشیای آتش زا به سمت این دفتر، در رسانه های جهان منتشر شد تا دنیا بفهمد ما برای بیان اعتراض خودمان، چقدر متین و منطقی هستیم!
به راستی آیا افرادی که خود را دانشجو می نامند و قاعدتا جزو قشر فرهیخته جامعه محسوب می شوند راهی جز خشونت برای بیان اعتراضاتشان ندارند؟ اگر دانشجویان چنین باشند پس وای به حال سایرین!
آیا نمی شد ضمن برگزاری تجمع اعتراض آمیز و دادن شعارهای مورد نظر، ابتکاراتی به خرج داد و مثلاً نمایشگاهی از تصاویر جنایت های اسراییل علیه مردم فلسطین به ویژه کودکان بی گناه را بر پا کرد و در آن، تصاویری از مقامات مصری، اسراییلی را در کنار یکدیگر به نمایش گذارد؟آیا این کار تأثیر گذار تر نبود؟
سال گذشته، وقتی در دانمارک کاریکاتورهای موهن علیه پیامبر اسلام (ص) منتشر شد و عده ای در تهران سفارت دانمارک را به آتش کشیدند، یک جانبار هنرمند نیز به دانمارکی ها اعتراض کرد اما به گونه ای هنرمندانه تر و تاثیرگذارتر از رگ های متورم دانشجویان: او بوم و وسایل نقاشی اش را به مقابل سفارت دانمارک برد و تصویری هنرمندانه و زیبا از حضرت مریم (س) را بر آن رسم کرد تا خطاب به توهین کنندگان بگوید" هر چند شما کوته بینانه به پیامبر ما توهین می کنید ولی ما آنقدر باشعور و متمدن هستیم که به مقدسات شما احترام بگذاریم و حتی هنرمان را نیز به پای آنها بریزیم."
به راستی در میان مردم جهان، کدام یک از این دو حرکت، به سود ایران و ایرانیان بود: خشونت و حمله به سفارتخانه و درگیری با پلیس ملی و آتش زدن یک مقر دیپلماتیک یا این نقاشی هنرمندانه؟!
ای کاش کمی تعقل کنیم و همانند خاله خرسه، سنگ را بر سر خودی ها نکوبیم و اینقدر دنیا را به خودمان نخندانیم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر