یوسف زرکار: فرازی دیگر از خیزش توده هاKategorie: Meldungen Links 
جنبش آزادی خواهانه مردم ما در طی هفت ماه، پیشرفت رو به اعتلاءخود را هم چنان تداوم داد و در ششم دی ماه فراز برجسته دیگری از قدرت توده ها را به نمایش گذاشت.این جنبش از همان ابتدای شروع خود در شب 22 خرداد،خصلت های گوناگون و بر جسته ای را هر چند در ابعاد ی محدود ، پراکنده و موردی جلوه گر سا خته بود ، در طی تداومش در مقاطع 13 آبان (روز قدس )،16 آذر (روز دانشجو) و بویژه در ششم دی ماه (روز عاشورا ) آن خصائل را در ابعاد توده ای و وسیع به نحوی آشکار و روشن جلوه گر ساخت. خواسته ها ،شعار ها و نظرات طرح شده اولیه بدلیل نشات گیری از واقعیت های عینی، در بستر و زمینه توده ای به نیروی مادی بدل شده و ارکان رژیم جمهوری اسلامی را به لرزه انداخت. شعار های ساختار شکنانه ،شهامت و روحیه بالای مبارزاتی ، مقابله با سرکوبگران و کار برد قهر انقلابی و بکار گیری تاکتیک جنگ و گریز خیابانی و حتی نبرد تن به تن ، از ویژه گی های بارز جنبش در این فراز بودند . البته همانطور که اشاره شد ،این خصوصیات از همان ابتدای شروع جنبش طرح شده و بروز یافته بودند و در طی روند رشد و پیشرفت جنبش در فراز ششم دی ماععمق، وسعت و دامنه یافت . بروز این خصوصیات در ابعاد توده ای و سراسری نه تنها پتانسیل و توان جنبش و توده های بپا خواسته را در برابر دید همگان قرار داد ، بلکه چهره واقعی " سبز ها" و موسوی ها در تلاش برای حفظ نظام و سازش با جناح رقیب ( بیانیه کذایی شماره 17 و غیره) را برملا نمود . اگر چنبش توده ها از همان ابتدا با سر دادن شعارهای ساختار شکنانه عبور نظری از جنبش باصطلاح سبز را طرح نمود ولی در فراز ششم دی ماه با قدرت و توان توده ای خود و در بعدی سراسری (تهران و شهرستانها)به نحوی عملی و مادی شد و در سطحی کیفی، از "جنبش سبز " عبور کرد و خواست سرنگونی کلیت رژیم را به عیان در پیش رو نهاد. جنبش با شعارهایی چون : مرگ بردیکتاتور ، خامنه ای قاتله – ولایتش باطله، نه هاشمی – نه احمدی – لعنت بر بیت رهبری ، امسال سال خونه – رژیم سرنگونه ، می کشم – می کشم- آنکه برادرم کشت، ما زن و مرد جنگیم – بجنگ تا بجنگیم و غیره ،عزم و جهت حرکت خود را در نفی تمامیت رژیم مشخص ساخته است. این شعار ها و خواسته ها با پشتوانه نیروی عمل توده ای و در صحنه اجتماعی نقاب از چهره موسوی و امثالهم برکشید، که همواره در پی حفظ رژیم شان با چهره اندکی بزک شده هستند . حتی بخشی از جناح غالب را به نزدیکی با آنان واداشته است تا راهی برای نجات کشتی شکسته رژیم بیابند و تحت عنوان مقابله با ساختار شکنان "منافق " و مارکسیست ، مفری برای نجات رژیم جستجو کنند . و حتی آنان را وادار نمود تا در مسیر و خط باصطلاح میانه روی سریال نمایش مسخره مناظرات تلویزیونی (رو به فردا ) را راه بیاندازند. اما این جنبش و قدرت لایزال توده ها ست که آنان را به رعشه های مرگ کشانده و نقشه های شان را نقش برآب می سازد.زیرا که در فراز ششم دی ماه همگان دیدند که چگونه نیرو های سرکوبگر سپاه و بسیج ،علیرغم بکر گیری همه گونه ابزار و آلات سرکوب و حتی تیر اندازی مستقیم به روی مردم ، در مقابل دلاوری و مقابله انقلابی توده ها و بویژه جوانان مستاصل و درمانده شدند. همگان دیدند که چگونه لباس از تن سرکوبگران درآوردند و به آتش کشیدند ، کلاه خود ایمنی آنان را سرچوب کردند و به استهزاء گرفتند . عکس و نام خامنه ای جنایتکار را آتش زدند و لگد کوب کردند . مقر پلیس و بیش از سی موتور سیکلت آنان را طعمه حریق ساختند و در مواردی آنان را به تسلیم واداشتند . با کاربرد کوکتل مولوتف نفربرهای آنان را سوزانند و غیره . توده های بپا خواسته ، نیروهای سرکوبگر را با عجز و لابه واداشتند و این علیرغم بکارگیری ابزار و ادوات مدرن و قرن بیست و یکمی نظیر : دوربین های کنترل ترافیک ، دستگاه های شنود تلفنی و ردیابهای موقعیت موبایل و غیره از طرف جمهوری اسلامی رخ داده است . همه اینها علیرغم تلاش فکری و نظری و اندرزهای مفلوکانه " سبزها " و بوق های تبلیغاتی مدافع آنان مبنی بر نفی مقابله با سرکوب و بری داشتن توده ها از کاربرد قهر انقلابی صورت پذیرفته است . و این نشانگر درک و آگاهی ، توانایی و پتانسیل انقلابی نهفته در قدرت توده هاست که از یک طرف برسینه مصلحان دروغین که فقط توده ها را از مقابله باز می داشتند ، دست رد زدند و از طرف دیگر استفاده از حق خود که همانها مقاومت در برابر سرکوب رژیم است را به نمایش گذاشتند . با قاطعیت می توتان گفت که ششم دی ماه فرازی برجسته در جنبش کنونی خلق ماست که مهر تاریخی خود را بر پیشانی دارد ، اما علیرغم این خصایص ارزنده ، جنبش توده ها از کمبورها و نارسایی هایی نیز رنج عمیق می برد که از جمله : کمبود تاکتیکهای مشخص مبارزاتی ، عدم سازمان یافتگی مطلوب ، تسلط شعارهای مذهبی و برخی نطرات انحرافی و عدم برخورداری از رهبری واقعا انقلابی از مهمترین آنهاست . اگر قرار است که جنبش عمق و وسعت بیشتری یافته و ارتقاء کیفی یابد، باید بتواند علیرغم کارآیی نسبی تاکنونی ، به طور مشخص از روزهای مناسبتی و مذهبی فراتر رود ، گر چه با توجه به فرهنگ و روحیات توده ها و ترکیب آنان ، توسل به شعارهای مذهبی وحتی سیطره یافتن آن بصورت خود به خودی تا حدودی اجتناب ناپذیر است ولی باید تلاش شود تا شعارهای آسمانی به شعارهای زمینی و آگاهانه و برخواسته از زندگی توده ها و مسایل سیاسی و اجتماعی آنان تبدیل شود . باید شعارهای عدالت طلبانه و برابری خواهانه را هر چه بیشتر به پیش کشید تا جنبش مردم از زاویه خواسته هایش تعمیق یابد و هر چه بیشترسراسری و توده ای شود. جنبش کنونی باید بتواند در استفاده از تاکتیکهای مشخص مبارزاتی، در جنگ و گریزهای خیابانی و در مقابله با سرکوبگران از ابتکارات و هماهنگی های بیشتری برخوردار شود ، علیرغم بکارگیری سطحی از ارتباطات و تشکل، ضروری است که با توجه به ظرفیت و توانایی نیروهای شرکت کننده در جنبش اعم از روشنفکران، کارگران ، زنان ، دانشجویان و معلمان در بسط و تحکیم روابط و سازمانیابی خود بکوشد، تا تدوام و قدرت مبارزه و جنبش را تقویت و تضمین نماید . گر جه بطور مشخص از روز سیزده آبان ( روز قدس ) دانشجویان و دانشگاهها در تداوم و استمرار مبارزه و جنبش به طور روزانه نقش بسزا و عملی داشته اند و استمرار جنبش را در محیط های دانشجویی و جو جامعه حفظ کرده اند، اما دستیابی به سطح بالاتری از سازماندهی و گسترش هر چه بیشتر جنبش به شهرستانها و توده های بیشتر ، از ضروریات است . رهبری واقعا انقلابی که حداقل از خصوصیت های رادیکال و هدایتگر برخوردار باشد از آسمان نازل نخواد شد ، چشم داشت به خارج از مرزها و یا اصلاح طلبان نیز امر بیهوده و عبثی است . پیدایش رهبری مطلوب در طی پراتیک مبارزاتی و تداوم جنبش امکان پذیر است . این امکان وجود دارد که رهبری مطلوب ، با توجه به توانایی ها و نقش آفرینی های روشنفکران، دانشجویان و معلمان ، زنان و کارگران و با هم گرایی ، گسترش ارتباطات و همفکری آنان از دل همین حنبش نطفه بسته، رشد کرده و متولد شود . جنبشی که در ششم دی ماه چنین فراز پر شکوهی را بروز داده است ، این توانایی و ظرفیت را دارد که در مسیر ارتقاء و پیشرفت خویش این نارسایی ها و کمبودها را نیز برطرف سازد ، مهم به کارگیری این ظرفیتها و توانایی ها است . جنبش به پیشگامان عملی خود می آموزد و آنان نیز به جنبش خواهند آموخت ، این دیالکتیک مبارزه است .
یوسف زرکار – دی ماه 88 |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر