فیدل کاسترو ماهیت نظام سرمایه‌داری به چهارچوب ساختاری که به آن شکل می‌دهد و از آن حمایت می‌کند، وابسته است نفت به ثروت اصلی در دست فراملیتی‌های یانکی مبدل شده است؛ آن‌ها از طریق این منبع انرژی ابزاری برای گسترش چشم‌گیر قدرت سیاسی خود در جهان داشتند. موقعی که آن‌ها، به محض آن‌که اولین قوانین عادلانه و مستقل در میهن ما به تصویب رسید تصمیم گرفتند به راحتی انقلاب کوبا را نابود کنند، محروم کردن انقلاب کوبا از نفت سلاح اصلی آن‌ها بود. تمدن امروز براساس این منبع انرژی به وجود آمد. ونزوئلا در این نیم‌کره ملتی بود که بیش‌ترین قیمت را پرداخت. ایالات متحده صاحب و ارباب میادین عظیم نفتی شد که مام طبیعت به آن کشور خواهر اعطا کرده بود. ایالات متحده، در پایان جنگ جهانی گذشته، شروع به استخراج مقادیر بیش‌تر نفت از میادین ایران، هم‌چنین از میادین عربستان سعودی، عراق و کشورهای عرب اطراف آن‌ها، نمود. این‌ها عرضه‌کنندگان اصلی شدند. مصرف جهانی مستمراً افزایش یافت تا به رقم شگفت‌انگیز حدود ۸۰ میلیون بشکه در روز رسید- شامل نفت استخراجی در قلمرو ایالات متحده که بعداً انرژی‌های گازی، آبی و اتمی به آن اضافه شد. تا آغاز قرن بیستم، پیش از آن‌که میلیاردها اتومبیل و موتوری که سوخت مایع مصرف می‌کنند تولید شوند، زغال سنگ منبع اصلی انرزی بود که رشد صنعتی را ممکن ساخت.
هدر دادن نفت و گاز با یکی از بزرگ‌ترین تراژدی‌های ابداً حل نشده‌ای که بشریت به آن دچار است، همراه است: تغییرات اقلیمی.
زمانی که انقلاب ما صورت گرفت، الجزیره، لیبی و مصر هنوز تولید کنندۀ نفت نبودند و بخش بزرگی از ذخایر وافر عربستان سعوی، عراق، ایران و امارات متحده عرب هنوز کشف نشده بود.
در دسامبر ۱۹۵۱، لیبی اولین کشور آفریقایی بود که بعد از جنگ جهانی دوم استقلال خود را به دست آورد، طی جنگ قلمرو آن صحنه نبردهای مهمی بین نیروهای آلمان و بریتانیا بود، که موجب شهرت و افتخار ژنرال‌ها اروین رومل و برنارد ال. مونتگمری شد.
نود‌و‌پنج درصد قلمرو لیبی بیابان است. تکنولوژی اکتشاف میادین مهم نفت سبک با کیفیت عالی را- که امروز در کنار ذخایر وافر گاز طبیعی- به یک میلیون و ۸۰۰ هزار بشکه در روز می‌رسد، امکان‌پذیر ساخت.
این ثروت‌ها به آن امکان داد به طول عمری که تقریباً ۷۵ سال است و به بالاترین درآمد سرانه در آفریقا دست یابد. بیانان‌های سخت آن بر روی دریاچه عظیمی از آب‌های فسیلی قرار دارند- معادل بیش از سه برابر قلمرو زمینی کوبا- این ایجاد شبکه‌ای از خطوط لوله آب شیرین را ممکن کرده است که از یک سر کشور به سر دیگر آن امتداد دارد.
لیبی که در زمان استقلال یک میلیون نفر سکنه داشت، امروز بیش از ۶ میلیون نفر جمعیت دارد.
انقلاب لیبی در ماه سپتامبر سال ۱۹۶۹ اتفاق افتاد. رهبر اصلی آن معمر القذافی بود، سربازی دارای ریشه بدوی، که در عنفوان جوانی، از ایده‌های جمال عبدالناصر رهبر مصر الهام گرفته بود. بدون تردید، بسیاری از تصمیمات او با تغییراتی مرتبط است که موقعی که در لیبی مانند مصر- یک پادشاه ضعیف و فاسد سرنگون شد- اتفاق افتاد.
سکنه آن کشور از سنن جنگاوران کهن برخوردارند. گفته شده است که لیبیایی‌های باستان بخشی از ارتش هانیبال بودند- موقعی که او با سربازانی که از آلپ عبور کرده بودند، در مقطع ویران کردن روم باستان قرار داشت.
شخص می‌تواند با قذافی موافق باشد یا نباشد. جهان مورد تهاجم همه نوع اخباری- به ویژه با استفاده از رسانه‌های عمومی- قرار گرفته است. شخص باید مدت زمان لازم را صبر کند تا دقیقاً مطلع شود چه چیزی حقیقت است و چه چیزی دروغ، یا مخلوطی از همه جور رویداد در میان هرج‌و‌مرجی که در لیبی به وجود آمد. برای من، آنچه که مطلقاً روشن است، این است که دولت ایالات متحده ابداً نگران صلح در لیبی نیست و تردید نخواهد کرد، شاید در عرض چند ساعت یا چند روز، به ناتو فرمان حمله به آن کشور ثروتمند را بدهد.
آن‌هایی که نیأت نابکارانه دارند دروغی ساختند که گویا قذافی در راه ونزوئلاست، همان‌طور که دیروز بعدازظهر یک‌شنبه بیستم فوریه این کار را کردند، امروز پاسخ درخوری از نیکولاس مادورو وزیر امور خارجه [ونزوئلا] دریافت کردند که بی کم‌و‌کاست گفت او «آرزو دارد که مردم لیبی، در اعمال حق حاکمیت خود، راه حل مسالمت‌آمیزی برای مشکلات خود بیابند، که حافظ یکپارچگی مردم و ملت لیبی بدون مداخله امپریالیسم باشد …»
اما در مورد من، من نمی‌توانم تصور کنم که رهبر لیبی کشور خود را رها کرده، از مسؤولیت‌هایی که بر دوش دارد فرار خواهد کرد- چه آن‌ها بخشاً یا کاملاً دروغ باشند.
یک شخص صادق همیشه علیه هر بی‌عدالتی خواهد بود که علیه هر خلقی در جهان اعمال می‌شود، و در این لحظه، بدتر از همه این خواهد بود که در مقابل جنایتی که ناتو برای ارتکاب آن علیه مردم لیبی آماده می‌شود، ساکت بماند.
رهبری آن سازمان جنگ‌افروز مجبور به آن است. ما باید آن را محکوم نماییم.
فیدل کاسترو روز ۲۱ فوریه ۲۰۱۱ ۱۰ و ۱۴ دقیقه بعدازظهر تارنگاشت عدالت http://www.granma.cu/ingles/reflections-i/21february-reflections.html --------------------------- این مطلب از سایت مجله هفته گرفته شده که در لینک زیر هم قابل دسترس است |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر