کتاب‌های فارسی: [farsibooks] مزدوران رنگارنگ نظام و بویژه دست‏اندرکاران کُشتار زندانیان سیاسی دهه‏ی شصت تحت هیچ شرایط و موقعیتی قابل دفاع نیستند و مستحق مرگ‏اند.

بنابراین جای دارد تا جدا از گرامی‏داشت جانباخته‏گان دهه‏ی شصت و همه‏ی جویندگان راه آزادی بر این نکته اشاره گردد که دنیای مدافع‏ی انسانی علی‏رغم بلبشوی سیاسی درون جامعه، جایگاه زندانیان مدافعین نظام را با جایگاه زندانیان مدافعین منافع‏ی کارگران و زحمت‏کشان از هم تمیز خواهد داد و به اغتشاش مفاهیم، دامن نه‏خواهد زد و عمیقاً بر این باور است‏که دستگیر شدگان جناح‏های متفاوت دولتی، خود از آمرین و عاملین کُشتار توده‏ها و فرزندان‏شان در دهه‏ی شصت بودند و توهم و "ترحمی" نسبت به آنان از خود نشان نه‏خواهد داد. هم‏چنین و متعاقباً کمونیست‏های راستین بر خود نمی‏دانند تا در جنگ و دعواهای درونی رژیم به تقویت جناح "مغلوب" دولتی به‏پردازنند و متقابلاً وظیفه‏ی خود می‏دانند و اجاز خواهند داد تا جانیان بشریت در هر میدانی هم‏دیگر را بدرند و بی‏جهت بر محتوای شعار "زندانی سیاسی آزاد باید گردد" نمی‏کاهند؛ چرا که بر این باوراند مزدوران رنگارنگ نظام و بویژه دست‏اندرکاران کُشتار زندانیان سیاسی دهه‏ی شصت تحت هیچ شرایط و موقعیتی قابل دفاع نیستند و مستحق مرگ‏اند.

در یادمان قتل عام زندانیان سیاسی دهه‏ی شصت

تابستان هر سال زخم‏های خانواده‏ی هزاران زندانیان سیاسی دهه‏ی شصت عودت می‏کند و بار دیگر غم و اندوه‏ای جانگداز سراسر جامعه را فرا می‏گیرد. براستی که آن روزها و وقایع‏ی دردناکِ در حول و حوش آنرا نمی‏توان فراموش کرد؛ نمی‏توان فراموش کرد که چه بر سر جوانان و فرزندان کارگران و زحمت‏کشان آورده‏اند؛ نمی‏توان فراموش کرد که چگونه جانیان بشریت در خدمت‏گذاری به نظام جمهوری اسلامی، گوی سبقت را از هم ربودند و زندان‏ها را به‏میدان قدر قدرتی خویش تبدیل نمودند.

جرثومه‏های فساد و منادیان سرمایه دسته دسته از کمونیست‏ها و مبارزین را در دهه‏ی شصت به‏جرم آزاد اندیشی به‏میدان‏های تیر روانه نمودند تا نظام‏شانرا سراپا نگه دارند؛ گورهای دسته‏جمعی به‏پا نمودند تا بر ابعاد جنایات‏شان سرپوش به‏گذارند. امّا مگر می‏توان با در خفا نگه داشتن عمق جنایات دهه‏ی شصت، به عمق زخم‏های کاری و کرخت شده‏ی جامعه و هزاران خانواده‏ی زندانیان سیاسی پی نه بُرد و از سر آن‏ها گذشت و نسبت به هزاران کمونیست و مبارزی که با سری افراشته به پیشواز مرگ رفتند، بی‏تفاوتی نشان داد؟ مگر می‏شود ابعاد جنایات سران حکومت را کم‏رنگ و بر نقش یکایک مدافعین نظام بی توجه بود؟

روشن است‏که تاریخ را نمی‏توان به عقب برگرداند و به‏موازات آن‏هم نمی‏توان، هزاران رخ‏داد و واقعه‏ی غم‏انگیز را از قلم انداخت و به تحریف و لاپوشانی حقایق و نقش مزدوران و حاکمان نظام پرداخت. جابه‏جایی در این زمینه جایز نیست و بنابه دل‏بخواه و منافع‏‏ی خود هم نمی‏توان هر آن‏چه را که در حق توده‏ها و فرزندان‏شان روا شده است را به باد فراموشی سپرد. حقیقت آن روزها و دهه، بسیار گویا، روشن و ثبت شده است و نیازی به تفسیر آن‏چنانی نه‏دارد. جانیان بشریت کمونیست‏ها و مبارزین را به تازیانه بستند و هزاران تن از آنانرا از دم تیغ گذراندند تا زندگی خفت‏بار خود را پر "نشاط"تر و "شاداب‏"تر نمایند. دادگاه‏های چند ثانیه‏ای بر پا نمودند تا "ولی فقیه"شان قادر گردد چرخش سرمایه بعد از پایان جنگ ارتجاعی ایران و عراق را به گردش در آورد. به‏همین دلیل و بر اساس چنین سیاست و منفعتی بود که دولت‏مردان رژیم جمهوری اسلامی تا توانستند دستگیر نمودند؛ تا توانستند بدن‏های هزاران کمونیست و مبارز را مورد آماج حمله‏ی وحشیانه‏ی خود قرار داند و تا توانستند سینه‏های پر از کین انسان‏های آزاده را با گلوله‏های سرمایه به رگبار بستند و آن‏چنان جنایاتی در درون زندان‏ها مرتکب گردیدند که قلم و زبان ناتوان از توضیح همه‏ی آن‏هاست.

این‏ها فقط و فقط گوشه‏هایی هر چند کوچک از آن حقایق دردناکی‏ست که منادیان سرمایه در حق بهترین فرزندان توده‏های ستم‏دیده در دهه‏ی شصت روا داشتند. امّا تلخی زمانه در آن است‏که جانیان و بانیان قتل عام دهه‏ی شصت و مدافعین پر و قرص حکومتی، این‏روزها و به‏دلیل فقدان سازمان کمونیستی و جدی در درون، فرصت را غنیمت شمرده و در هیبت اپوزیسیون دولتی به‏میدان آمده‏اند و دارند به‏دورغ خود را پرچم‏دار مبارزه علیه‏ی شکنجه در درون زندان‏های مخوف جمهوری اسلامی معرفی می‏نمایند و دارند در رکاب مدافعین "دموکراسی" و "آزادی‏خواهی" به‏دفاع از زندانیان سیاسی می‏پردازنند!!

طبیعتاً تعاریف این جانیان از زندانیان سیاسی با تعریف کمونیست‏های راستین از زمین تا آسمان است. روشن است‏که تعابیر سرمایه‏داران از زندانیان سیاسی کسانی جز هم‏مسلکان نظام و خودی‏ها نمی‏باشد و منظور و مقصودشان مخالفان طبقاتی نیست؛ چرا که کاملاً می‏دانند کمونیست‏ها و انقلابیون بر سر منفعت مردم و آرمان‏های رهائی، سر سوزنی با آنان هم‏سوئی نه‏دارند؛ چرا که می‏دانند تضادی آشتی ناپذیر فیمابین سرمایه‏داران و کمونیست‏های راستین وجود دارد؛ چرا که می‏دانند در این میان یکی دارد از منفعت سرمایه‏داران و برنامه‏های‏اش پیروی می‏نماید و دیگری دارد از منظر منافع‏ی کارگران، زحمت‏کشان، جوانان و همه‏ی محرومان به دنیای سراسر اجحاف و ظالم می‏نگرد. همزیستی‏ای بین طبقات استثمار کننده و استثمار شونده وجود نه‏دارد و بدون شک جنبش رادیکال و اصیل، بر خلاف یاوه‏گویان و "نادانان" خلق حساب همه‏ی آمرین و عاملین جنایات دهه‏ی شصت را در پرونده‏ی خود ثبت نموده است و بر کارکردهای تاکنونی اپوزیسیون دولتی خط بطلان نه‏خواهد کشید و مطئمناً روزی از در پاسخ آن‏ها بر خواهد آمد. ظاهرسازی‏ها و "تغییر" سیاست بعضاً مدافعین نظام در این برهه از زمان هم نمی‏تواند تغییری در سیاست خانواده‏های زندانیان سیاسی و مدافعین راه رهائی و آزادی از قید و بندهای امپریالیستی بوجود آورد.