[farsibooks] جرزن ها را به جهنم بفرستيد

جرزن ها را به جهنم بفرستید! جرزن ها به بهشت نمی روند! محمدعلی مهران فر شاید این شعر را خوانده باشید و دیده باشید و لذت برده باشید ولی دوباره بخوانید و دوباره ببینید و دوباره لذت ببرید و در نهایت آهی از حسرت بکشید که خدا کند شمشیر قاضی لاریجانی و قطار رئیس احمدی نژاد کاری بکنند تا جرزن ها به جهنم بروند! خدایا مددی شاید آن چه که امروز بیش از دیروز زخم دل انقلاب را سوزناک و جگرسوز کرده است مماشات و تساهل غیرقابل قبول با مسببان و بانیان فروشدن خنجر تقلب و آشوب بر گرده انقلاب است. چه بخواهیم و چه نخواهیم خائنان در شهر آزادانه راه می روند و دیدار می کنند و نوشابه شان را خانوادگی میل می کنند. مجلس به دنبال آتو گرفتن از دولت و اثبات اصولگرایی مضاعف خویش است. احمدی نژاد نیز اسیر توهمات و موهومات مظلوم نوازی و مردم گرایی اش در اداره نهادریاست جمهوری درمانده است. آیه یاس نباید خواند... خدایا خودت دستی از غیب بر آر و جرزن ها را به جهنم بفرست! جرزن ها به بهشت نمی روند حتی اگر از شنبه تا پنج شنبه نماز جمعه بخوانند و برای قبولی نذر خواهر "هیلاری" و به نیت چهارده معصوم از فرمانیه تا "خیابان چهاردهم"(۱) واشنگتن دی سی شنبلیله بکارند جرزن ها به بهشت نمی روند حتی اگر در لیله الغرائب با توسل بر پیامبران بی پیام، و معصومین گناهکار "سروش" آورده، همه امور را بر خدای خود پنداشته "ریچارد داوکینز"(۲) تفویض نمایند مردم "صحیفه" نخوانده اند ولی امام و انقلاب را خوب می شناسند مردم عوامند ولی دشمن را به اشتباه نمی گیرند حتی اگر "کلینتون" کشکول به دست، در خاورمیانه دوره بیفتد و "بوش" مدرسهء خیریه بسازد حتی اگر "اوباما" کنار سفره افطار برای اعتلای اسلام دست به دعا بردارد و "مک کین" به مستحقین این ور آب قربه الی الله چند میلیون دلار اعانه بدهد حتی اگر مادام  "آلبرایت" از مامان شاهدخت عزیز بخواهد سر نماز تسبیح هزار دانه بگرداند و برای بالارفتن سهام سطل آشغالی "هالیبرتون"(۳) کاری بکند من می گویم شما ولی شما به خود نگیرید و بخوانید آنها به قول شما مردم همان لشکر قابلمه به دستند ولی پایش بیفتد با قابلمه بر فرقتان خواهند کوفت و انقلاب را بیمه خواهند کرد مردم بی سواتند و سرشان به کار خودشان گرم است ولی فرق سره را از ناسره می دانند و دست خونی کاخ سفید را در "ناصریه" و دست برخی را در جیب کاخ سفید و برق شمشیر ابن ملجم را در تهران می بینند مردم جوات و مواتند(۴)ولی معنای دروغ های مسلول ایران سل را می فهمند و به کامبیز "شواردزینگر" که نام خود را در المثنای چهارم شناسنامه اش، حاج عز الدین قصاب گذاشته و هر شب به فتوای شیخ احمق "هاآرتص"  برای پیروزی سیاست های شهید "آبراهام لینکلن" عزیز، الله اکبر می گوید اعتقادی ندارند آری حتی اگر عجوزه های خوش پوش بالای شهر دمق شوند و سابرینا چند روز با پوستر تمام قد "داریوش" قهر کند باز هم نظر باربرهای میدان تره بار به رأی هایشان عوض نخواهد شد حتی اگر کامران کمر طلا به نشانهء اعتراض چراغ لامبرگینی سبز رنگ مدل 2008 باباش را روشن بگذارد و سر راه "گودبای پارتی" آماندا باربی به وانت اکبر بوقی، سبزی فروش سیار این روزها راه ندهد باید واقعیت را قبول کرد باید خود را گول نزد باید تقصیر ها را گردن ترجمه نینداخت باید مثل کبک سر در اینترنت فرو نبرد و روشن فکرانه از نرم افزار "بابیلون" امید معجزه نداشت باید پذیرفت که اگر "گوگل" دری وری های خود را به زبان دری هم سرچ کند و "بیل گیتس" در نسخه تکمیلی "ویستا" پارسی هخامنشی را هم پاس بدارد و "جیم کری" در انیترنت دنبال گرل فرند پرشین هم بگردد(۵)باز هم "زبان گنجشک" های دودی میدان راه آهن، زبان فخیم "عرعر" های پرورشی شمال شهر را نمی فهند باید قبول کرد زبان "تهرانی" با "تیرونی" دوتاست و تیرونی ها با تیکه کلام های تهرانی و تیک های هیستیریک شمال شهر بیگانه اند  همانگونه که گردن های ضخیم یک عمر چاک انگشتان عباس واکسی را باور نکردند و نفهمیدند برای ترجمه درد هایش آب دهان او از هر رسانه ای رساتر است و قسط های عقب افتاده برای پریشاندن شب هایش از همهء نقش های خفن "آنتونی هافکین" خوفناک تر بوده اند(۶) باید واقعیت را پذیرفت باید واقعیت را چه با وافور، چه در زرورق استنشاق کرد باید واقعیت را یک نفس رفت بالا یا حداقل تزریق کرد واقعیت این است که واقعیت تلخ است واقعیت این است که واقعیت در روزنامه ها نیست و سایت های خبری در هپروتند واقعیت این است که مجلات رنگی از اوضاع سیاه و سفید مردم بی خبرند واقعیت این است که روزنامه ها   از "تروتسکی" و تقلب و "ابوغریب" و  "گوآنتانامو" دفاع می کنند و نسبت به افزایش زاد و ولد موشها هشدار می دهند و مردم را از آنفولانزای خوکی می ترسانند حال آنکه نمی دانند کمی دورتر از میدان شوش مردم در شش و هشت زندگی خود مانده اند و بعضی از خجالت دختران دم بخت دق می کنند واقعیت این است که تمام اتوبان های شهر سالوسانه به سمت "دارآباد" می لغزند ولی کوچه های زخم دار جنوب شهر آباد نمی شوند واقعیت این است که در اداره ها پودمان های آموزشی چند برابر شده اند ولی هیچ پمادی ترک دستهای ننه رقیهء لیف باف را دوا نکرده است واقعیت این است که شهرداری منطقه دو برای زیبایی شبهای پارک ملت آب نما میسازد ولی در رباط کریم و حومه نامبیایی برپاست که بیا و ببین واقعیت این است که خیابان های "فرمانیه" و "قیطریه" و" آجودانیه" نورباران است ولی کارگرهای "شهر ری" از شرمندگی دست های خالی، در پناه ظلمات آخر شب یواشکی وارد خانه ها می شوند اما حالا دیگر همه چیز فرق کرده است انتخابات ید بیضاء کرده و عصای موسی همهء ساحران و طنابهایشان را باهم خورده است  حالا دیگر سپورهای شهرداری بر سفرهء شرخر های از خدا بی خبر شوریده اند  و نان دریوزه های حزبی و روسپیان سیاسی آجر شده است باید باور کرد که دیگر دعوا بین چپ و راست نیست که بین جیب های گشاد و دست های خالی است و جیب برها حتی اگر همه اموال دولتی را وقف نمایند و مثل کفتارهای "گینه بیسائو"،  نعش کفترهای بی صاحب را بالا بیاورند باز حسابشان با کرام الکاتبین است و دروغ گوها حتی اگر از جکوزی خانه های خود گورهای دست جمعی و لیست های هفتاد و دو نفر استخراج کنند و برای خالی نبودن عریضه، از ماتحت بیچاره های کهریزک خرج نمایند باز نمی توانند از عدالت فرار کنند آری این روزها برای فرار از عدالت دیگر از عورت بی حیای عمروعاص هم کاری ساخته نیست